Fotograaf: Mark Engelen

Na de solovoorstellingen Mannen komen van Mars en vrouwen van Venus en MV2 pakt Huub Stapel voor de derde keer de verschillen tussen mannen en vrouwen aan in zijn nieuwste programma Het Huwelijk. Dat hij een uitmuntend acteur is bekend en wordt maar weer eens duidelijk door de manier waarop hij dit niet verrassende onderwerp toch beeldend en boeiend kan brengen. Je vraagt je voor dit programma af: is alles al niet over de relatie tussen man en vrouw gezegd? Heel veel wel en Huub Stapel slaagt er ook niet in erg vernieuwend te zijn.

In dit programma spitst hij zich toe tot het huwelijk, maar misschien iets te veel vanuit het gezichtspunt van de man. Weer komt de dominantie van de vrouw voor het voetlicht. “Mannen zijn watjes geworden en laten zich overvleugelen.” Daar geeft hij voorbeelden van en opnieuw horen we dat vrouwen de zinnen van hun mannen afmaken, dat ze de kraag van zijn overhemd goed doen en dat ze pluisjes van zijn trui afplukken. Vrouwen bestellen de theaterkaarten en de man wordt twee dagen voor de voorstelling ingelicht. Niet wereldschokkend allemaal, maar het scoort wel, want het is maar al te herkenbaar voor velen.

De 65-jarige Stapel brengt zijn verhaal flitsend en professioneel, maar echt spannend wordt het niet. Het blijft luchtig vermaak, want het is wel erg mild. Hij hangt sommige verhalen op aan uitkomsten van onderzoeken. Stapel geeft talloze voorbeelden van irritaties tussen man en vrouw en het publiek ligt blauw van het lachen. Hij betrekt de bezoekers heel handig bij zijn voorstelling en hij is ervaren genoeg om adrem te reageren. Als hij vertelt dat veel mensen ongelukkig zijn in het huwelijk, hoort hij ‘ja’ vanuit het publiek. Vervolgens blijft het uiteraard stil in die hoek. De bezoekers werken goed mee met de vragen, maar er verschijnen geen vingers op de vragen Wie is ongelukkig in het huwelijk?, Wie is stiekem ontrouw? en Wie is wel eens vreemd gegaan?, maar dat is natuurlijk geen verrassing. Hij reageert voorspelbaar met “Ja, deze zaken gebeuren overal, maar alleen in Hoogeveen niet.”. Bij elke voorstelling zal de plaatsnaam in deze zin waarschijnlijk anders zijn.

Even wordt hij serieus als iemand regelmatig hard praat. Als blijkt dat het om iemand met Gilles de la Tourette gaat, is Stapel enigszins gerustgesteld. Zo nu en dan weet hij op meesterlijke wijze het publiek stil te krijgen bij momenten van bezinning. Zo citeert hij uit gedichten van Carmiggelt, De Botton en Elsschot. Indrukwekkend is de scène waarin hij het moment beschrijft waarop een echtpaar merkt dat de koek op is in een huwelijk.

De rasartiest weet het publiek te pakken met ervaringen van anderen, maar zijn eigen liefdesleven blijft onbehandeld. Dat is jammer, misschien had hij, die na 42 jaar zijn huwelijk zag stranden, daarmee de spanning op kunnen voeren.

Na de verrassende pauze, die maak je nauwelijks meer mee, probeert hij iets meer de positieve kanten van het huwelijk te belichten, maar de kern is volgens hem dat mannen en vrouwen teveel van een huwelijk verwachten. In de zaal zit een echtpaar dat 52 jaar getrouwd is. Op de vraag van Stapel, hoe het komt dat het gelukt is, volgt het antwoord: “Dat snappen we zelf ook niet.” Hilariteit alom. Het publiek werkt zo mee aan het doel van Stapel: een luchtige, vermakelijke voorstelling, waarbij men om zichzelf en herkenbare gebeurtenissen lacht. Daar is hij ruimschoots in geslaagd, maar je verwacht van de doorgewinterde rasartiest Stapel iets meer.

Reinier de Boer