Fotograaf: Bob Bronshoff

Voor het eerst sinds Acda en De Munnik in 2015 hun laatste gezamenlijke voorstelling speelde, staat Thomas Acda nu op het podium met een solovoorstelling. Die voorstelling staat in het teken van reizen, getuige een manshoog matrixbord met vertrektijden zoals te vinden op vrijwel ieder vliegveld ter wereld. Maar de verwijzing naar een vliegveld en zijn verhalen over een trektocht door de Schotse hooglanden ten spijt, gaat het natuurlijk niet over die reis. Het staat symbool voor de innerlijke reis die Thomas Acda heeft gemaakt sinds het uiteenvallen van het duo dat hem zijn bekendheid verschafte.

Bijgestaan door gitarist David Middelhof en Laura Trompetter op percussie bezingt Thomas Acda die reis vol overgave. In de liedjes probeert Acda echter wellicht iets teveel tegelijk te vertellen. De teksten blijven niet overal hangen en dragen ook niet altijd echt bij, hoe mooi de muzikale omlijsting ook is.

Dat doet echter niets af aan de wonderschone inhoud van deze voorstelling. Uit met name de persoonlijke - en vaak heel geestige - anekdotes over zijn jeugd, zijn ouders (met een prachtige ode aan zijn moeder) en de start van zijn voorliefde voor Ajax, blijkt glashelder dat deze man zichzelf aanvankelijk was kwijtgeraakt (“hydrateren doet begeren en ik drink haar mooier dan ze is”), naar zichzelf heeft gezocht (“Als mij alles wordt ontnomen, wie ben ik dan nog?”), tot inzicht is gekomen (“Ik ben de wedstrijd met de Beatles en de buren moe”) en weer terug is gekeerd naar daar waar hij thuis is: als zanger met band op het podium.

Thomas Acda. Ruim 20 jaar was die naam onlosmakelijk verbonden aan die van Paul de Munnik. Die laatste reist inmiddels met een zeer goed ontvangen muzikale voorstelling langs de Nederlandse theaters. En Thomas Acda? Die is na een lange reis vol omzwervingen nu weer thuis. Waar zo'n reis niet al goed voor is …

Marnix Langeveld