Persoonlijkheid zegeviert bij Cameretten

Cameretten

Finale Cameretten 2009

Gezien op: 26-11-2009 Nieuwe Luxor Theater, Rotterdam

De drie finalisten van Cameretten 2009 hadden niet meer van elkaar kunnen verschillen dan Thijs van Domburg, Jennifer Evenhuis en Martijn Crins. Een moeilijke opgave voor zowel de vakjury als het publiek om te kiezen tussen deze drie werelden. En toch waren beide partijen het eens: zowel de publieksprijs als de juryprijs gingen naar Martijn Crins. Een opvallende keuze; de makkelijke, snelle lach won het van verfijnd, vakkundig cabaret.

De opbouw van de optredens was typisch; de energie en drukte op het podium namen met iedere cabaretier zienderogen toe. Na het ingetogen, intelligente cabaret van Van Domburg volgde een dynamisch, melig relaas van Evenhuis en tot slot verzorgde Crins een chaotische uitbarsting. Elk van de finalisten bewees over talent te beschikken, gesterkt door de ervaring van de voorrondes. Maar het blijft de vraag of zij het in zich hebben om ‘een grote’ te worden.

Crins had duidelijk de lachers op zijn hand met een opvallende rol als dronken God. De onnozelheid van zijn ongecontroleerde explosie aan absurde gedachtegangen en kromme redeneringen werkt vroeg of laat vanzelf op de lachspieren. Zijn dubbele tong is moeilijk te volgen, wat bijdraagt aan de hilariteit van de wanorde. Zijn dronken, oerstomme schild geeft hem het recht om in de schoenen van God te gaan staan en te provoceren. Maar in feite is zijn optreden inhoudelijk flinterdun.

De kracht van Evenhuis is tegelijkertijd haar zwakte: haar sprankelende persoonlijkheid en de naïeve rollen die zij aanneemt verzanden in clichébeelden. Een Twentse buurtorgie, de ironie van een ‘perfect leventje’, de problematiek van zelfhulp: het zijn allemaal aardige, tot de verbeelding sprekende thema’s. Maar de uitwerking ervan is al vrij snel flauw en niet overtuigend. Het ‘debat’ dat plaatsvindt in het hoofd van Jennifer is mooi gevonden, al hebben de ingesproken stemmen weinig te maken met haar bekwaamheid op het toneel.

Van Domburg heeft de truc van cabaret goed door, maar het komt er nog niet helemaal uit. De verhaallijn zit erg knap in elkaar; zonder onbegrijpelijk te worden rijgt hij de verschillende aspecten ingenieus aan elkaar. Zo bespreekt hij de angst om bij een prostituee “iets duurs” te doen, Jantje Smit krijgt ervan langs en centraal staat ‘die ene vriend’ die buiten de vriendengroep valt. Het is erg jammer dat Van Domburg het podium niet benut en niet wat meer dynamiek aan zijn optreden toevoegt. Zo krijgt hij niet echt een klik met het publiek.

Het is begrijpelijk dat het publiek de aangespannen lachspieren tijdens het optreden van Crins beloont met een prijs. Zijn lef en charisma geven hem een mooie basis om zich verder te ontwikkelen als cabaretier. Toch is het jammer dat de vakjury niet meer waardering had voor het inzicht en de professionaliteit van Van Domburg en in mindere mate van Evenhuis. Maar eerlijk is eerlijk, persoonlijkheid is in cabaret een essentieel ingrediënt. En wat dat betreft is Crins rijkelijk uitgerust voor een mooie, succesvolle toekomst.

Lieke van den Brink