Grote winnaar van Cameretten 2010 is Het Cabaret

Cameretten

finale Cameretten 2010

Gezien op: 27-11-2010 Nieuwe Luxor, Rotterdam

Cameretten 2010 gaat de geschiedenis in als het festival dat barstte van de kwaliteit en potentieel grote namen opleverde. Wat een feest voor het publiek en de vakjury om te mogen kiezen uit drie ongekend sterke finalisten: de zelfverzekerde Martijn Koning, het artistieke viertal Oeloek en de gedreven Jasper van Kuijk. Een goede avond voor het cabaret: de enorme diversiteit in speelstijlen adverteerde de mogelijkheden van het genre. Enigszins opvallend was de keuze van beide jury’s voor de overrompelende persoonlijkheid van Van Kuijk.



Martijn Koning legt de lat met het eerste optreden torenhoog. Hij introduceert het begrip ‘schoonvrienden’ (vrienden van zijn vriendin) en de hartgrondige haat die deze types bij hem oproepen. Koning beweegt over het podium met een zekerheid en overtuigingskracht die passen bij een ervaren cabaretier. Of het nu de visualisatie van een heel leger windjes en scheten of zijn liefde voor Arie Boomsma is; met een gezonde dosis mimiek en verrassing bouwt hij zijn verhalen en clous geraffineerd op rondom een slim decor.



Oeloek is van een geheel andere orde; bij dit kwartet wint de vorm van het optreden het van de inhoud. Met fysiek en absurdistisch cabaret doen zij een intens beroep op de ogen van het publiek. Met een intrigerend en zeer functioneel decor en vier continu transformerende artiesten is er volop dynamiek. Van een eigenaardige versie van verstoppertje tot een goed geplaatste striptease act en een vleugje emotie; Oeloek is heel gelijkmatig vermakelijk, maar mist de benodigde uitschieters om het tot een onvergetelijk optreden te maken.



Jasper van Kuijk valt direct op door zijn bevlogenheid. Als gevolg van huisarrest beschouwt hij de wereld noodgedwongen vanaf de bank, gevoed door pizza en de beeldbuis. Hij verbaast zich driftig over de leegte van het journaal en de ontelbare tv-stations. De functionele grofheid waarmee hij de overstromingen in Pakistan tot een tv-format minimaliseert heeft een verfrissend vervreemdingseffect. Zijn betoog loopt feilloos over in liedjes en met een bijna studentikoze nonchalance trakteert Van Kuijk op een indrukwekkende portie meedenkcabaret.



Dat de strijd uiteindelijk zou gaan tussen Koning en Van Kuijk was al snel duidelijk. En dat het publiek voor de aanstekelijke geestdrift van Van Kuijk koos, mag geen verrassing heten. Maar dat de vakjury niet meer oog had voor de professionaliteit van Koning is toch op zijn minst jammer. Hoewel Van Kuijk deze aanmoediging verdient en ongetwijfeld zal benutten, leek Koning verder in zijn ontwikkeling en klaar voor de volgende stap. Desondanks kan een finale van dit kwaliteitspeil nauwelijks een teleurstellend resultaat opleveren.

Lieke van den Brink