Miel Verstappen

Bron: www.happymiel.nl



Miel Verstappen werd geboren als een heel klein jongetje in het pittoreske dorpje Arcen, onder de wietrook van Venlo. In zo'n klein dorp is het leven aangenaam, maar hierover verneemt u meer dan voldoende in het programma “Happy Miel”.



Al snel bleek Miel over theatrale kwaliteiten te beschikken. De toneelmiddagen op de lagere school konden niet voorbijgaan of Miel moest met zijn brutale smoel op het podium klimmen. Zijn leraar verzuchtte meerdere malen dat onze Miel best een middagje over mocht slaan.



Kleine jongens groeien groter en gaan puberen, voor toneelspelen op het podium was er de komende jaren weinig ruimte. Dorpsgek zijn leek Miel echter ook een heerlijke invulling van zijn vrije tijd. Mocht er in die periode een dorpsgek-wisseltofee in Arcen hebben bestaan, dan was Miel toch zeker een aantal malen genomineerd. In 1987 ontgroeide Miel echter zijn cultstatus en vluchtte naar het relatief veilige Nijmegen.



De studie HBO-V verschafte hem inzicht in mensen en wellicht ook in zichzelf. Het leven nam gevaarlijk serieuze trekjes aan. Maar dat kan toch niet de bedoeling zijn! Stukjes schrijven was in die fase een welkome manier om zichzelf creatief te lozen. Deze verslagen doen het op de zwarte markt nog steeds goed………



Tijdens een reis in 1992 door het zuidwesten van de USA kwam de podiumdrang even snel weer boven als dat hij ooit verdwenen was. Miel besloot zijn ideeën op de jaarlijkse pronkzitting van Arcen tentoon te spreiden. De aanmelding geschiedde telefonisch vanuit Flagstaff, Arizona (en ik heb me laten vertellen dat dit in de geschiedenis van het Arcense carnaval een record is……….). Een paar maanden later beleefde Miel zijn finest hour op het podium van gemeenschapshuis de Kloosterhoaf……….Een plaatselijke ster was geboren……Met een mengeling van bandparodie en stand-up comedy introduceerde hij voor de eerste (en laatste) keer in zijn artiestenbestaan iets wat nooit eerder was vertoond, althans in Arcen.



De oude liefde voor toneelspelen was hierdoor echter weer helemaal aangewakkerd. Vanaf dat moment speelde Miel heel stiekem met de gedachte om een eigen theatervoorstelling te gaan maken maar het duurde tot oktober 1995 eer hij zijn kroegmaat Sander Buunk, afgestuurd Letterkundige, van het cabaretplan op de hoogte bracht. Sander spoorde hem aan om het plaatselijke Steigertheater te bellen en hen mede te delen dat ze drie avonden wilden komen spelen. Zo geschiedde. Margot Huntink, directrice van het prachtige theater, kon een lach niet onderdrukken en wilde en passant wel even weten wie ze aan de telefoon had. Een fatsoenlijk antwoord hierop heeft Margot nooit gehad. Dolgelukkig legde Miel de telefoon op. Nu nog een programma schrijven.



Dit ging echter voorspoedig. De rolverdeling was vanaf het begin helder: Miel op het podium, Sander achter de schermen. Bij het schrijfproces gold ook automatisch een rolverdeling: Miel produceert, Sander recenseert en scherpt aan. Dit werkte prima. Door de hoeveelheid liedjes in het programma moest er een pianist komen, maar al heel snel werd dit gewoon Sanders pakkie-an. Miel & Ik was geboren.


Inmiddels werkten Miel en Sander met Christijn Kooter als regisseuse en op 18 december 1996 ging "Hardop Dromen" in een vol Steigertheater in première (try-outs zaten er toen nog niet in….). .De dag erna wachtte een live interview bij radio Gelderland en die avond opnieuw een volle bak. …. .

Daarna ging het hard. Amper twee maanden later stonden Miel & Ik op het podium van de Leidsche schouwburg, als een van de tien deelnemers aan het Leids Cabaret Festival. Zo onervaren als de paus in de liefde voelden zij zich als op schoolreisje. Alles was leuk, alles was mooi en mooi meegenomen. De workshops met Titus Tiel Groenesteeghe, het Leidse nachtleven, de andere kandidaten, de festivalweek……….super! Dat ze er meteen de eerste ronde uitlagen was best sneu, maar het gejoel van het publiek tijdens de bekendmaking van de uitslag gaf aan dat er iets gebeurd was tijdens het 25 minuten durende optreden. Miel & Ik hadden de smaak te pakken!



Ruim anderhalf seizoen heeft het programma in totaal gedraaid, met hoogtepunten tijdens de INKOM in Maastricht en dieptepunten tijdens optredens voor een man of 15 in Geleen. Het vak van cabaretier heeft vele facetten, zo bleek al snel.


In het voorjaar van 1998 ging Miel & Ik voor het eerst hardop dromen over een nieuw programma. Sander bekwaamde zich intussen ook in het aanleveren van materiaal en deze tweede voorstelling werd Miel & Ik dan ook veel meer een duo. Voor de regie benaderde Sander Roel Coppelmans, directeur van het Arnhemse Posttheater. De reden was even simpel als brutaal: Roel had als jurylid van het Leids Cabaret Festival kritiek gehad op de performance en kon bij deze gaan bewijzen dat hij hen kon doen groeien. Het programma ging "Alleen en 1= 2" heten en het thema was dit keer eenzaamheid…. Na een aantal try-outs stond er een tamelijk volwassen avondvullende voorstelling die opnieuw in het Steigertheater in première ging in december 1998.



Er volgde een verdienstelijke tweede plek op het Deltion Cabaret Festival, nipt achter Rob Urgert. En voorwaar, in februari werden beide Kuifjes opnieuw geselecteerd voor het Leids Cabaret Festival………….. Ditmaal werd de halve finale het Waterloo, en wellicht had er met een andere jury meer ingezeten….. (dat zeggen die andere zeven deelnemers ook……….over zichzelf wel te verstaan).




In 1999 werd wat spaargeld opgezocht en de studio ingedoken om de mooiste liedjes uit de twee programma's te gaan vereeuwigen. Na afloop van de optredens was een veel gehoorde kreet dat de liedjes van Miel &Ik zo mooi waren. Toen de cd eenmaal af was lieten diezelfde mensen helaas niets meer van zich horen…….



Voor echte fanatici, die dit relaas dus echt helemaal lezen, is het wellicht leuk om te weten dat de cd nog steeds te bestellen is. Op verzoek zijn er oude opnames van de Arcense pronkzitting gratis bij af te halen.



Na langzaam op het tweede programma uitgekeken geraakt te zijn, was het Miel die Sander overhaalde er nog een derde aan toe te voegen. Samen met Marcel Harmsen doken de heren een aantal avonden de keuken van theater Quispel te Beek in, om er vervolgens met een nieuw programma uit te komen. Het programma moest "Dat wil je niet weten" gaan heten en handelde over zinloze informatie. Geen pauze dit keer. Alsof Miel & Ik niet trendgevoelig waren!!!!. In december 2000 de eerste try-outs in Bemmel en Nijmegen en een vol Steigertheater in maart op de première. Anders dan de andere twee programma's, omdat de persoonlijkheden van Miel & Ik onder begeleiding van Marcel meer en meer voor het voetlicht werden gebracht. In aanzet was dit het beste Miel & Ik- programma, helaas door te weinig tijdsinvestering van beide mannen niet door iedereen als zodanig herkend…...




Al snel werd duidelijk dat dit het laatste kunstje was dat Miel & Ik zouden gaan flikken. De koek was op, de chemie was er nog wel, maar voldoende energie om er echt voor te gaan ontbrak. Gelukkig werd op tijd besloten een klein afscheidstourneetje te maken,

zodat de laatste voorstellingen qua pret en plezier tot de beste behoren. Ook hiervan is voor de stalkers onder u beeldmateriaal voorhanden……



Over de motivatie van Miel om alleen verder te gaan leest u later meer, als u tenminste knettergek bent. Over de inhoud van "Happy Miel" kunnen we op deze plek kort zijn: "gaat dat zien!!!"



Miel