Muzikale Aernouts verrast met eigenheid

Roy Aernouts

De parabel van het probleem

Gezien op: 31-10-2010 De Kleine Komedie in Amsterdam

Van het type Roy Aernouts bestaat er maar één. Daar waar het gros van de cabaretiers tegenwoordig matige liedjes bij wijze van noodzakelijk kwaad en zonder overbodig veel vocale capaciteiten brengt, blinkt de ingetogen Belg uit in muzikaliteit. Zónder in te leveren op komisch talent. In ‘De parabel van het probleem’ vindt hij het cabaret –of is het de muziek?- met succes opnieuw uit en biedt ook nog eens stof tot nadenken.



Aernouts’ beschouwing van het ontstaan en oplossen van het fenomeen probleem is even waar als vervreemdend. Vaak is een probleem zo klein dat je het niet kunt zien. Problemen leiden tot nieuwe problemen, een probleem kan een verlossing zijn en soms is omarmen van het probleem de enige oplossing. Is er wel een probleem? Hoe vaker het woord probleem in Aernouts’ aanklacht valt, hoe onaardser het klinkt. En hoe stommer we met z’n allen lijken.



Dat een liedje meer voor Aernouts betekent dan een adempauze blijkt uit het feit dat hij twee muzikanten mee het podium op neemt: een contrabassist en een karikatuur van een gitarist. Hoe absurd de liedteksten af en toe ook zijn, gedrieën verheffen zij het tot muziek. Toch zou de balans iets meer van cabareteske muzikant richting muzikale cabaretier mogen. Tijdens de schaarse, niet-gezongen intermezzo’s neemt hij niet altijd genoeg tijd om op stoom te komen.



Onbeholpen is nog wel de beste manier om te beschrijven hoe Aernouts op het podium staat. Met minimale beweging, handen in de zakken, een ietwat slungelig voorkomen en verscholen achter zijn gitaar speelt hij ogenschijnlijk nietszeggende liedjes. Maar het maakt allemaal niet uit. Zijn eigenheid is overdonderend oprecht. Of hij nou zingt dat liefde alles kapot maakt of krakers als ‘ik voel me goed, onder invloed’ lalt, stiekem is alles even wonderschoon.



Net als je denkt te weten waar het heen gaat, komt hij weer onverwacht uit de hoek. Is de toon even ontegenzeggelijk plat (‘Wat is het verschil tussen Hitler en Wilders?’), geeft de Vlaming er plots een quasi-diepzinnige draai aan die je niet zag aankomen. Verrassend, verfrissend en innemend is Aernouts al. En als de komiek nog net even wat vaker achter zijn gitaar vandaan zou durven komen –bij wijze van noodzakelijk kwaad-, dan zijn alle problemen de wereld uit.

Lieke van den Brink