Buiten het theater is het rustig, sereen bijna. Voor de kassa staat geen rij, zelfs de jassenrekken blijven vrijwel leeg. We nemen geen plaats op de stoelen in het theater, maar worden langzaamaan gedirigeerd richting het podium. Een toneel-op-toneelvoorstelling. Vertwijfelend nemen de mensen plaats, liever niet vooraan. Wat gaat dit worden? En waarom zijn er zo weinig mensen? In afwachting van Jochen Otten, een stand-up comedian, bekend van het programma ‘Sluipschutters’ en lid van het belangrijkste stand-up collectief ‘Comedytrain’, schuiven de mensen wat heen en weer op de kleine stoeltjes. Niet alleen won Otten prijzen tijdens het Leids Cabaret Festival en Cameretten, ook schrijft hij geregeld columns voor het VARA-programma ‘Spijkers met koppen’. Een Brabander in hart en nieren die weet hoe hij grappen moet maken over lege zalen – en niet alleen over lege zalen. Hij trapt af. ‘Volgens mij moeten er wat stoeltjes bijgezet worden.’

In de voorstelling "Overwegend droog" bewijst Otten dat liefde en samen oud worden een keuze is. Geen gemakkelijke keuze, want hoe weet je zoiets zeker? Maar toch: ‘Ik besluit bij mijn vrouw te blijven.’ Hij neemt zijn publiek mee terug in de tijd, van Amsterdam naar Tilburg en weer terug. Van het jaar 2012 naar het jaar 2057. Waar het zo nu en dan buiig begint, maar al snel werkt hij toe naar een heldere lucht. Even het hoofd leegmaken is ook niet zo’n gek idee, als het aankomt op de bewaarpatronen van zijn vrouw blijft de schaal met ‘belangrijke’ spulletjes en het lepeltje rijst in de koelkast voor altijd liggen. En positief denken met een glas halfvol – zoals zijn moeder het betaamt – dat wil ook niet.

Otten vertelt over schaamte voor elkaar, het spermamonster en de eenvoud van mensen. Over zijn vrouw die hij met zijn fingers crossed vingert, in de hoop dat ze het echt lekker vindt. Of wanneer ze haar borsten moedwillig vasthoudt en vraagt: ‘Moet ik er wat aan laten doen?’ Hij vertelt over het babyzwemmen met zijn dochter, waar hij met grote schaamte zijn rug tegen het badrandje houdt opdat de mensen zijn rughaar niet zullen zien. En hoe moet dat nou op de middelbare school straks? Als de pubers nu al hun billen laten zien in veel te korte broekjes. Want ‘ze kan het wel hebben’ is een slecht argument. Dan lopen ze straks allemaal in de blote kut. Otten maakt met een bloedserieuze uitdrukking op zijn gezicht grappen over de dagelijkse dingen in het leven en weet die op een heerlijke manier belachelijk te maken. ‘Ooit een lotusbevalling gezien? Ook niet doen.’ Hij wil terug naar Brabant, waar je het niet moet flikken om op je eigen verjaardag één consumptiebon aan te bieden, want in Brabant word je meteen uit de groep geflikkerd. ‘Stelletje krenten.’ En groter wonen, ook niet onbelangrijk. Terug naar Brabant, maar wel opgroeien met de zachte G. ‘Het is echt geen ziekte hoor.’

Otten heeft zelfspot, deint niet terug voor een beetje droge humor en heeft een perfecte timing. Zijn grappen zijn doordacht, diepgaand. Hij zorgt voor een continue glimlach en drijft zo heerlijk de spot met de dingen van alledag. Hij neemt ons mee in zijn eigen tijdlijn. Van het jaar van de kortstondige affaire waarin hij dacht: zij kan het ook zijn, tot wanneer hij 84 jaar is, zijn rughaar weer terug is, maar waarin zijn vrouw nog even mooi is als altijd. Periodes met ups en downs. Regenbuien en zonnestralen. Een voorstelling over keuzes maken in het leven die zo bepalend zijn en de verschillen tussen krenterigheid en potten bier op tafel. Otten verdient rijen voor de kassa, uitpuilende jassenrekken en volle zalen. "Overwegend droog" is een parel van een voorstelling. En erg intiem met z’n allen recht in de ogen kijkend van Jochen Otten. De held. Een gemiste kans voor wie er niet was, want mensen verdienen Jochen Otten net zo goed.

Anne Kleijne