Jouke brengt aandoenlijke ode aan mens-zijn

Pieter Jouke

Tot nu toe

Gezien op: 29-01-2015 Theater de Veste, Delft

Pieter Jouke is er zo één die het podium oploopt en het ijs al in de coulissen heeft gebroken. De vriendelijkheid zelve. In ‘Tot nu toe’ valt dan ook nauwelijks een onvertogen woord. En dat is niet spannend, maar wel gewoon lekker gezellig én grappig. Op zachtaardige wijze vertelt Jouke over zijn pogingen om zijn kinderen te beschermen voor en voor te bereiden op de grote boze wereld. En tegelijkertijd weet hij het zelf ook eigenlijk allemaal niet. Een universeel gevoel dat niemand vreemd is.

Het komt altijd allemaal goed. Dat is wat Jouke zijn kinderen en waarschijnlijk indirect vooral zichzelf vertelt. Maar hij weet dat het niet waar is en daar komen zijn kinderen ook achter. Dus moet Jouke op zoek naar een alternatieve troostgedachte. Hij stapt op de fiets, op zoek naar verlichting. De verhalen over zijn ontmoetingen onderweg zijn wat onsamenhangend en dat is jammer want met zijn vertelkracht had dat toch een schat aan veelbetekenende beelden kunnen opleveren.

Over het algemeen doet Jouke geen moeite om zijn imago van goeiige, ietwat sullige huisvader te verbloemen en gebruikt het in zijn voordeel. Als hij even een sneer uitdeelt, grapt hij zelf al “weg sympathie”, maar ook al zou hij zijn best doen, die sympathie raakt hij echt niet kwijt. En dat ongevaarlijke zorgt voor een gemoedelijke sfeer. Al maakt het grappen over zijn vermeende pornoverslaving en de vergelijking tussen zijn hoge libido en een onbedwingbare appeltaartbehoefte wat ongemakkelijk.

Jouke maakte al even gekscherend de opmerking “ik sta hier moreel superieur te wezen”. Hij begint dan ook veelbelovend aan een verhaal over hoe zowel hij als zijn zoon de keuze hadden tussen een moreel verantwoorde ‘fairphone’ en de populairdere iPhone. Hij stipt even de verschillende lagen van menselijke dillema’s aan die bij zo’n keuze komen kijken, maar haalt niet het uiterste uit de moraalsplitsing tussen kind en volwassene. En scoort daarmee weer net niet die fijne homerun.

Met Jouke wordt het niet schokkend of bijtend. En ook waarachtige verlichting blijft uit. Hij lijkt dondersgoed te weten wat hij staat te vertellen, al komen zijn gedachten her en der niet optimaal samen, waardoor hij de spijker niet perfect op zijn kop raakt. Maar met intelligentie, zelfspot en fijne grappen brengt hij op heel ontspannen wijze een soort van aandoenlijke ode aan de beperkingen van de mens. En ook al komt dan niet altijd alles goed, Jouke geeft toch weer even het vertrouwen dat het ok is.

Lieke van den Brink