Recensie Erris van Ginkel
Van Ginkel gaat vermakelijke strijd aan met Veenendaalse roots

Erris van Ginkel met de voorstelling
De Vooruitgang

Gezien op: 25-02-2012 Theater De Lampegiet, Veenendaal

Je kunt Erris van Ginkel wel uit Veenendaal halen, maar Veenendaal niet uit Erris van Ginkel. De worsteling met zijn roots biedt Van Ginkel de stof voor zijn voorstelling ‘De Vooruitgang’. Het is een klassiek, maar goed concept: je zo hard tegen iets verzetten dat er uiteindelijk niets anders rest dan het te omarmen. Hoewel de uitwerking wat verfijnder en universeler had gekund geeft de Veenendaalse invalshoek de show wel iets eigens.

Het is wat wonderlijk dat Veenendaal de hoofdrol speelt in een cabaretshow, maar wellicht is het juist daarom een dankbaar onderwerp. De truttigheid heeft wel wat. Het publiek in Veenendaal weet het te waarderen, maar het is de vraag of het ook daarbuiten aanslaat. Het verhaal over de haat-liefde verhouding met zijn geboortedorp gaat namelijk nauwelijks de diepte in, waardoor het Veenendaal niet ontstijgt en puur over zijn eigen ervaring gaat.

Een terugkerend element is het niet kunnen voldoen aan de verwachtingen van zijn vader. Van Ginkel illustreert dit mooi met een herinnering aan zijn vroege jeugd, toen hij leerde fietsen. Maar het is jammer dat hij de teleurstelling van zijn vader niet van een extra laag voorziet. Hij trekt de lijn niet door als hij even later vertelt over een gezamenlijk, grappig tripje naar het Ierse plaatsje Erris. Het houdt de boel luchtig, maar het is ook wat verwarrend.

De liedjes maken de voorstelling gevarieerd. Sommige teksten zijn treffend, andere weer grappig. Met name de nummers die Van Ginkel samen met pianist/accordeonist Gijs Geurtsen speelt zijn van toegevoegde waarde. Het is wel lastig om de teksten te plaatsen, aangezien deze vaak zijn losgekoppeld van de rest van het programma. Zo kondigt Van Ginkel aan een paar nummers over de liefde te spelen, terwijl dit verder in het verhaal geen rol speelt.

Ondanks de magere verhaallijn is de voorstelling toch onderhoudend door de afwisseling van anekdotes, liedjes en een enkele interactie met de zaal. Er ontbreken een duidelijke leidraad en details, wat het geheel fragmentarisch maakt. Hierdoor moet Van Ginkel voortdurend hard werken om de aandacht erbij te houden. Dit lukt aardig, al hebben de krachtige momenten zo niet de verdiende impact en veert de vooruitgang weer terug naar de vluchtige buitenkant.

Lieke van den Brink