Recensie Leids Cabaret Festival
Veelbelovende start van Leids Cabaret Festival

Leids Cabaret Festival met de voorstelling
Leids Cabaret Festival eerste voorronde

Gezien op: 10-02-2014 Leidse Schouwburg

De 36ste editie van het Leids Cabaret Festival beleefde gisteren een heel aardige eerste voorronde. In een volle Leidse Schouwburg presenteerde vier nieuwe cabarettalenten zich aan het publiek. Een voor de neutrale toeschouwer buitengewoon geslaagde avond met vier totaal andere stijlen cabaret en de heel fijne, hilarische presentator Martijn Koning mag ook wel even vermeld. Een festival is zo sterk als het talent dat zich aandient en deze editie zou weleens weer een lekker sterk jaar kunnen worden.

Ties Teurlings mag het festival openen en doet dat met een anekdote over zijn allereerste spreekbeurt over wandelende takken. Het is een opmaat naar een beetje chaotisch halfuurtje met licht absurdistische humor. Een duidelijke lijn is er in zijn voorstelling niet echt te vinden. Het is een keur aan onderwerpen: de kunstacademie, een dialoogje met een kassameisje, een dialoogje met een kapster, zijn opa en oma, een serie televisieformatvariaties op het thema “sterren springen”, seksreclames, Syrië, de sprookjesboom in de Efteling, Jezus, Adam , Eva en God. Ties lardeert zijn verhalen met veel kleine grapjes, maar de echte hilariteit blijft uit. Hij heeft vooral vaak de koppeling met het onderwerp seks nodig om tot de betere lach te komen. Zijn beetje nonchalante podiumperformance versterkt het gevoel van los zand. Ik miste een beetje de diepgang, maar al met al wel een aardige opening van het festival die bij het publiek goed in de smaak viel.

Het Groningse cabarettalent Bart Melief vindt die diepgang wel. In een intelligent geconstrueerd programma speelt hij met de verschijnselen “nadenken en geheugen”. Zelf nadenken is volgens Bart een utopie. We zijn op een bepaalde manier geprogrammeerd. Ons geheugen wordt vooral door anderen ingekleurd. Hoe het werkt begrijpt niemand. Voor hem staat vast dat het meeste automatisch gaat en je er zelf weinig aan kan sturen. Wie kan er zijn eerstvolgende gedachte zelf voorspellen? Op zichzelf niet hele grappige kost, maar dit verhaal onderbouwt hij met een aantal buitengewoon vermakelijke en steekhoudende anekdotes, grappen en verhalen. Bijvoorbeeld over zijn ex die hij weer tegenkomt, over verwende kinderen en de kunst van sober opvoeden, over de totaal onzinnige slogans van enkele steden, de hond van Pavlov en wc-papier. Sleutel in zijn voorstelling is het voorgelezen verhaal over een oude Chinese keizer. Uiteindelijk programmeert hij zelf een stukje van het geheugen van zijn publiek. Bart sluit zijn voorstelling zingend af met een weird dronkemansrelaas. De poëzie van kalfskroketten op kalfsleer. Een sterk optreden van een talent met veel eigenheid.

Na de pauze komt Riza Tisserand. Zijn dikkige voorkomen buit hij meer dan uit. Riza neigt qua genre het meest naar stand-up comedy. Het is een beetje volkse humor en dat sluit goed aan bij Riza´s verhaal van een armoedige en criminele jeugd. In zijn stand-up stukken lijkt Riza als een vis in het water. Zijn grappen liggen wel behoorlijk voor de hand, maar het publiek smult er niet minder om. Heel anders zijn de tussendoor gevlochten vertellingen over het nogal moeizame leven van Jeffrey. Die stukken zijn bloedserieus en beginnen gaandeweg wat pathetisch aan te voelen. Uiteindelijk werkt het Jeffreylijntje uit naar een clou. Naast de stand-up stukken en de verhaallijn Jeffrey heeft Riza nog een derde laag in de voorstelling. Zijn schoolpleinverhaal over de twee manieren om met angst om te gaan (afwachten of toeslaan) trekt hij groter naar de Moslims en het Westen. Die parallel wordt echter wel erg expliciet aangezet. Daarna zet hij dat af tegen de derde manier, de weg van vreedzaam protest van Nelson Mandela. Riza is een vreemde mix van makkelijke stand-up, persoonlijk verhaal, inhoud en een diepere laag. Ondanks de kwaliteit wringt de voorstelling. Daar waar Riza de diepte in gaat, doet hij dat onbeholpen. Meer subtiliteit en raffinement zou zijn voorstelling naar een nog hoger plan kunnen tillen.

De Vlaamse Maud Vanhauwaert mag de avond afronden. Maud komt op met een koffer en begint daar veel kleine papiertjes uit te halen. Gedichten, zo blijkt al snel. Maud begint met een aantal nogal absurdistische korte gedichtjes en zet daarmee de toon voor een totaal ander genre op een cabaretfestival. Tussen haar gedichten door vertelt ze verhalen over haar als dichter. De voor- en nadelen van poëzie, een optreden in een koeienstal en over de duurzaamheid van poëzie. En passent klimt ze even de zaal in om een gedicht voor te dragen. Ze benoemt zelf in de voorstelling al het gevaar van haar Vlaamse voordrachtstijl, het kan behoorlijk inkakken. Precies op dat punt, gooit ze het over een iets andere boeg en doet een gedicht voor de verandering in het ABN. Het is de inleiding naar een stuk over de Nederlandse taalarmoede of meer de rijkdom van de Vlaamse woordenschat. Dat gaat er hier natuurlijk in als koek. Maud is geen superhilarische comédienne, maar is wel onderhoudend en bij tijd en wijle ook best grappig. Haar stijl is een welkome aanvulling op een cabaretfestival, maar om dit richting een avondvullend programma uit te werken, lijkt haast een onmogelijke opgave.

De eerste voorronde van het Leids Cabaret Festival doet de cabaretliefhebber reikhalzend uit kijken naar het vervolg. Voor de tweede voorronde schijnen nog een paar kaarten te zijn. Dus komt kijken!

Tim van der Sluijs