Recensie Thomas van Luyn
Van Luyns Smaakvol Avondje Uit mist pit

Thomas van Luyn met de voorstelling
Thomas van Luyns Smaakvol Avondje Uit

Gezien op: 12-01-2014 Zaantheater, Zaandam

Over smaak valt niet te twisten, maar de verwachting die de voorstellingstitel ‘Thomas van Luyns Smaakvol Avondje Uit’ wekt wordt niet bepaald ingelost. Van Luyn is moeilijk te peilen; meer dan eens laat hij doorschemeren over originele gedachten en scherpe inzichten te beschikken, maar hij laat deze kwaliteiten niet voor hem werken. Met zijn olijke voorkomen en sympathieke houding weet hij met zijn maffe verhaaltjes en gekke liedjes redelijk te boeien. Totdat de rek er toch echt uit is.

Van Luyn speelt met het concept van een ‘smaakvol avondje uit’. Enige tijd blijft dan ook het vermoeden – of is het hoop? – dat de dolle boel en een bestemming heeft en hij wellicht een lange aanloop gebruikt om tot enige substantie te komen. Hoewel de banaliteit gevaarlijk op de loer ligt, levert dat naderende randje even een aangename spanning op. Naarmate de voorstelling vordert kukelt Van Luyn echter wel erg schaamteloos over de rand en komt deze duikvlucht niet meer te boven.

Van Luyn vertelt korte verhalen over zijn jeugd, over dansen tijdens de schooldisco, over voelen met je hart versus voelen met je gut en over Franse plaatsnamen. Hij doemt plotseling als Vlaamse aardwetenschapper tussen de bladeren van een plant op en creëert zwoele liedjes met behulp van twee synthesizers. En met een discomedley demonstreert hij doeltreffend hoe de muziek een verlangen uitdraagt. Onschuld alom en zo vederlicht dat de materie al vervlogen is voor de avond voorbij is.

Interessant is het verhaal dat hij vertelt over zijn ‘culturele achterstand’. Van Luyn werd geboren in Congo en keerde in de jaren 70 met zijn ouders terug in Nederland. Toen zijn ouders naar Afrika vertrokken waren The Beatles nog niet doorgebroken en toen zij terugkwamen was het viertal al uit elkaar. Een mooi uitgangspunt dat geen verdere betekenis krijgt. Jammer, want het is één van de weinige momenten dat de voorstelling even vonkt. En dus net zo snel weer dooft.

De luchtigheid van de voorstelling en de vele korte fragmentjes zijn aardig om naar te kijken, maar ook meteen een valkuil. De voorspelbaarheid slaat genadeloos toe. Zet Van Luyn een liedje in met ‘ik heb een heel kort lontje’, dan vult de rest zichzelf al in. Van Luyn staat met een flair op het podium die hem een heel eind brengt. Maar hij daagt zichzelf en zijn publiek nauwelijks uit. Echt smaakvol wordt het avondje dan ook niet; een snufje peper hier en daar zou meer dan welkom zijn.

Lieke van den Brink