Recensie Aron Elstak


Aron Elstak had liever in een musical gespeeld

Aron Elstak met de voorstelling
Met de moed der wanhoop

Gezien op: 18-11-2015 Theater Zuidplein, Rotterdam

Door middel van zang in jazzstijl heet Aron Elstak zijn publiek letterlijk ‘welcome to the cabaret’. Na de enthousiasmerende opening maakt Aron het zichzelf comfortabel op het podium. In zijn Superman t-shirt babbelt hij al zittend en lurkend aan een mok koffie een geestige monoloog bij elkaar over de kindermusical Rupsje Nooitgenoeg. Elstak laat ons weten hoe graag hij in een échte musical zou willen spelen. Dit blijkt achteraf gezien niet zo’n raar idee.

In dit cabaretprogramma heeft de tweeëntwintigjarige Aron zijn hele ziel en zaligheid gestopt. Maar vanuit cabaretperspectief komt de voorstelling helaas niet echt uit de verf. Hoewel de huisvrouwenhumor die Elstak neerzet ook een kwestie van smaak is, is zijn gehele show ronduit rommelig. De interactie met het publiek is nihil, er mist charisma en overtuigingskracht om de vaak toch al matige grappen over te laten komen, en er valt vrijwel geen verhaallijn te ontdekken.

Elstak is echter wel degelijk in het bezit van een gedegen muzikaal talent. Hij geeft met zijn zang een ode aan zijn overleden opa, wie hij symboliseert als het zonlicht na een zware storm. Luchtiger en grappiger zingt hij rijmend dat men moet oprotten met superfoods als chiazaad en kokosvet, want hij verorbert liever een kalfskroket. De Alblasserdammer komt duidelijk het beste tot zijn recht als hij in de huid kan kruipen van een typetje. De meesten hiervan zijn voorzien van een ordinair Amsterdams accent. De hele verkleeddoos wordt opengetrokken. Hij maakt grappen als TV-paragnost, een narcistische stewardess met adoptiekinderen en zelfs als rokende God in een badjas. Als stereotype figuur is Elstak druk, simpel en gek. De stijl laat zich nog het beste omschrijven als een kruising tussen Bert Visscher en Jandino Asporaat, maar dan een stuk minder sterk.

Gezien de laveloze boodschap die hij probeert mee te geven, lijkt Aron Elstak er zelf ook niet zo in te geloven. Hij zegt met de moed der wanhoop door het leven te gaan, en te twijfelen of hij wel een goed mens is. Dit omdat hij, ondanks zijn goede uitgangspositie in deze wereld, niet écht geniet en gelukkig zegt te zijn. Deze negatieve sleur weet hij op het einde van zijn optreden te doorbreken door te stellen dat je moet blijven geloven en durven dromen als een kind. In dit perspectief is het nastreven van die felbegeerde plaats in een Broadway musical zo gek nog niet.

Boy Zelle