Recensie Tom Sligting
Tom Sligting biedt vermaak van de lichtste soort

Tom Sligting met de voorstelling
Tom! Wakker worden

Gezien op: 16-11-2010 Theater PePijn, Den Haag

Als Tom Sligting op het podium verschijnt, brengt hij een portie expressieve uitbundigheid mee waar je u tegen zegt. Even lijkt het bij de act te horen, maar algauw blijkt zijn levendigheid een vast en ongedoseerd element van zijn persoonlijkheid én voorstelling ‘Tom Wakker Worden’. Zowel voor hem als voor het publiek een ware uitputtingsslag. Toch verloopt zijn grappenparade vlotjes genoeg om er een onderhoudende show van te maken.



Sligting is wat ongecontroleerd, springt van de hak op de tak en lijkt binnen het thema ‘alles gaat naar de klote’ geen koers te volgen. Vooral tijdens het begin van het tweede deel raakt hij hierdoor even het spoor bijster. Met het flinke aantal platte grappen komt hij nog het meest in de buurt van een kroegkomiek. Een heel gezellige, dat wel. En toch zijn er ook nog wat inventieve vondsten die de voorstelling af en toe van stand-up comedy tot cabaret verheffen.



Simpelweg hilarisch is de Hans Klok-imitatie met heuse muizenvallentruc. De succesvolle interactie met een assistente uit het publiek maakt de scène zowel spontaan als verrassend. Leuk gevonden is ook het kopen van ‘compensatie CO2’, maar regelmatig slaat Sligting de plank mis. Vooral vrouwen moeten het ontgelden en de humor blijft vaak op een bedenkelijk niveau steken. Zoals dat van een vergelijking tussen een bierblikclipje en een BH-sluiting.



Gedurende de avond werkt Sligting aan een geheimzinnig schilderij. Na het opbouwen van de spanning is het eindresultaat een flinke teleurstelling. Niks verborgen grap, niks diepere betekenis. En zo is het met vrijwel alles wat deze cabaretier doet; what you see is what you get. Achterover zitten kan gerust en nadenken is niet nodig. Met regelmaat werken de grollen van Sligting evengoed op de lachspieren, maar verrijking of verlichting brengen ze niet.



De saxofoon en gitaar op het podium doen vermoeden dat de show een muzikaal tintje krijgt, maar de twee nummers die voorbij komen zijn vrij overbodig. Wederom jammer. Inhoudelijk is ‘Tom Wakker Worden’ een niemendalletje en daarom is het extra zonde dat de pogingen om iets extra’s toe te voegen niet geweldig uitpakken. Sligting biedt vermaak, hoe eenvoudig ook, maar hij bewandelt hierbij wel een heel, heel fragiel fundament.

Lieke van den Brink