Recensie Leids Cabaret Festival
2de voorronde Leids Cabaret Festival aanzienlijk beter

Leids Cabaret Festival met de voorstelling
2de voorronde Leids Cabaret Festival

Gezien op: 08-02-2011 De Leidse Schouwburg

Victor Luis van Es mag het spits afbijten op de tweede voorronde in een uitverkochte Leidse Schouwburg. Hij is met 21 jaar de jongste deelnemer en volgens eigen zeggen heeft hij ook de laagste opleiding ,VMBO T. Zijn programma “Liefde” doet echter veel meer intellectuele bagage vermoeden, dan zijn vooropleiding suggereert. Victor komt op met een muts en houdt die gedurende de hele voorstelling op. Als half Chileen vertelt hij onder meer dat hij nogal last heeft van bovenmatige haargroei. Op dat moment denk je even dat ergens in de voorstelling een weelderige haardos zal worden onthuld. Maar nee, de muts blijft op. Victor vertelt persoonlijke anekdotes over de liefde, zijn verliefdheden,vriendinnen, versieren en het uitmaken van een relatie. Een onderwerp waar een 21-jarige zich gemakkelijk aan kan vertillen, maar dat doet hij niet. Hij stipt daar de geëigende verschillen tussen mannen en vrouwen aan, maar heeft daarnaast interessante observaties en geeft aardige doorzichten die zijn eigen wereld ruimschoots overstijgen. Bovenal straalt hij een aangename rust en zekerheid uit en weet de spanning in zijn verhalen goed gedoseerd op te bouwen. Hij weet met zijn persoonlijkheid en één stoel het hele podium te vullen en neemt zijn publiek gemakkelijk mee. Een leuk, maar ook een onderhoudend programma van iemand die nog veel groeipotentie heeft. Victor is overigens ook geselecteerd voor de halve finale van het Griffioen Cabaret Festival dat nog moet plaats vinden.



De eerste vrouwelijke kandidaat van de 2de voorronde is Patricia Idsinga. Patricia doorliep de Theateropleiding van Selma Susanna en deed in 2007 mee aan de Culture Comedy Award, waar ze de halve finale haalde. Patricia vraagt bij opkomst meteen om applaus. Ze is namelijk een prinses, maar moet eerst een tijd onder het volk zijn voor ze naar het koninkrijk mag. Ze wacht al 30 jaar op iemand haar komt kronen. Dat lijntje wordt daarna losgelaten om op het eind nog heel even op terug te komen. Patricia trakteert ons vervolgens op wat persoonlijke verhalen. Het is het zoveelste lelijke- eendje-verhaal, dat vaak in het vrouwencabaret wordt vertelt. Over haar naam die niet bij haar past. Over dat ze onhandig is en dat ze gepest werd. Ze weet daar overigens wel een leuke draai aan te geven, bijvoorbeeld haar verhaal over haar klasgenoot Daniël Bruineveld. Als ze zich per ongeluk verspreekt, blijkt dat ze een fictieve naam heeft gebruikt, wat leidt tot grote hilariteit in de zaal. Die spontaniteit is haar grootste kracht. Haar persoonlijkheid staat een beetje haaks op de inhoud van het programma. Ze komt ontwapenend over en legt makkelijk contact met de zaal en zoekt de interactie. In haar liedjes straalt ze veel meer rust uit dan in de conferences. Patricia heeft onmiskenbaar podiumkwaliteiten. Het materiaal is niet al te interessant en ook niet altijd even sterk. Maar ze heeft ons in ieder geval geleerd hoofden te duiden in broodsoorten. Ook Patricia werd twee weken geleden geselecteerd voor de halve het Griffioen Cabaret Festival.



Na de pauze tapt Gijs van Rhijn uit een heel ander vaatje. Gijs deed ook de theateropleiding van Selma Susanna en komt beslagen ten ijs. Hij opent achter de piano met een energiek nummer waar hij een paar keer kort uitstapt. Met tomeloze energie en veel dynamiek dendert Gijs 25 minuten lang als een wervelwind over het podium. Hij wisselt hoog tempo af met verstilling, zoekt interactie met de zaal en verdwijnt dan weer kort achter de piano voor een liedje. Gijs wil in alles de beste zijn en wil altijd winnen. Een gevaarlijke uitspraak in een cabaretwedstrijd, maar het zal mij niet veel verbazen als hij die belofte in de finale gaat inlossen. Gelukkig keert hij zelf tijdig het tij door zichzelf te relativeren dat hij die winnaar helemaal niet is. Zijn programma bestaat uit een aaneenschakeling van korte afwisselende stukjes, een onverstaanbaar telefoongesprek in plat Gronings, hij plopt en bobt er heerlijk ritmisch op los met mond, tong en handen, hij schreeuwt en ontroert en zijn slowmotion, waarin hij zich realiseert dat hij zojuist met zijn jas ook zijn mobiele telefoon in de wasmachine heeft gestopt, is hilarisch. Het is kort en krachtig, maar ook wel gevaarlijk. Zelden, en dat geldt vooral voor zijn liedjes, maakt hij iets echt af, maar dat maakt bij Gijs eigenlijk niets uit. Gijs is Gijs en heeft aan zijn persoonlijkheid al meer dan genoeg.



Na Gijs mag José Schuringa de avond afsluiten. Ze is in energie en dynamiek de tegenpool van Gijs, ze is een oase van rust. José deed in 2006 al eens mee aan Cameretten maar haalde de finale niet. Ze maakt cabaret dat richting kleinkunst neigt en dat genre heeft het altijd moeilijk op cabaretfestivals. Toch blijft José moeiteloos overeind. Ze kan erg beeldend vertellen. Bijvoorbeeld over de Aldi en haar kooplust en de problemen die dat oplevert als ze al die zooi op haar fiets moet tassen. Het raamwerk van haar voorstelling zit goed in elkaar. Al gaat het toch weer in essentie over de rammelende eierstokken, geen erg origineel gegeven in het vrouwencabaret, ze weet dat onderwerp haar eigen invulling te geven. Het moederschap en een zoontje wat zo lelijk is dat een nachtzoen al een onmogelijk opgave blijkt, wordt leuk neergezet. Uiteindelijk blijkt het hele verhaal vooral een angstobsessie voor de vraag of ze nu eigenlijk wel kinderen wil. Want je weet nooit wat je krijgt, een mongool een autist, Volkert van der G. of Karst T enz. Of misschien wel een doodgeboren kindje. Het verhaal gaat echter nooit echt gisten en wordt ook nooit echt spannend of gevaarlijk. Het is net iets te gewoontjes.



Uiteindelijk kiest de jury voor de volgende vijf finalisten: Rauw Spul, Lenneart Maes, Victor Luis van Es, Patricia Idsinga en Gijs van Rhijn. Een logische keuze en daarmee heeft het festival een goede halve finale dat voor het publiek een erg leuke avond zal worden.

Tim van der Sluijs