Recensie Cameretten
Derde halve finale Cameretten sluitstuk van een sterke lichting

Cameretten met de voorstelling
Derde halve finale Cameretten 2012


Gezien op: 23-11-2012 Oude Luxor, Rotterdam

Het Oude Luxor is lekker gevuld bij de derde en laatste halve finale van Cameretten 2012. De avond vormde het sluitstuk van een geslaagde festival week. Veel talent, veel potentie en een jury die daardoor ook echt iets te kiezen had.

René van Meurs trapt de derde avond af en doet dat indrukwekkend. Met een aangename gemakkelijkheid strooit hij zijn sterke grappen de zaal in. Hij lijkt volkomen op zijn plek op het podium en speelt het spel van timing, opbouwen, climax en rust geraffineerd uit. René heeft de “koude” zaal in twee minuten los en bouwt dan rustig aan zijn verhaal. Alle groten der aarde zijn jong begonnen, maar hij staat hier pas op zijn 27ste. Er is zelfs de twenty-seven-club, groten der aarde die op hun 27ste dood gingen en wel iets wezenlijks hadden bereikt. René schets een mooi beeld van zijn generatie: lui, agressief en een grote bek. Het gebruik van volume om een gebrek aan inhoud te maskeren. Jezelf belangrijker maken dan je bent. Het interessant doen om het interessant zijn. Een simpel verhaal over zo’n neuk-je-moeder-reactie van een stevig gebouwde cafébezoeker bouwt hij mooi uit. Een anekdote waarin hij als roodharige nerd in elke club of disco geweigerd wordt, gebruikt hij als prachtige metafoor voor de in-zichzelf-gekeerdheid van het Nederland van nu. Via een verhaal over het badkamerritueel van zijn vader die zich dagelijks voor de spiegel afvraagt wat hij voor wezenlijks heeft gedaan, maakt René de cirkel mooi rond. Met René van Meurs levert de Comedytrain weer een ijzersterk talent af, waar we in de toekomst nog veel van gaan genieten.

Na René is het de beurt aan Farbod. Zijn verhaal gaat over zijn Iraanse afkomst. Zijn ouders vluchtten als jong gezin naar Nederland. De meeste Iraanse huwelijken strandden zodra ze in Nederland mochten blijven. Maar als kind was hij er trots op dat zijn ouders nog bij elkaar waren. Hij zet zijn vader neer als een streng gezinshoofd. Een man die “charmant kan lullen, maar niet kan praten”. Waar Farbod aan het begin van de voorstelling als kind zijn gezin bij elkaar houdt, blijkt hij aan het eind van de voorstelling ook de motor van de uiteindelijke scheiding. Zijn verhaal is bij tijd en wijle interessant. Farbod heeft een aantal hele aardige grappen, maar ook een aantal bedroevend slechte. De manier waarop hij alles over het voetlicht brengt is nogal onbehouwen. Soms lijkt het zelfs regelrechte zelfhulptherapie. Bijvoorbeeld als hij vertelt over zijn beugel, gepest worden en hoe het was als klein Iranees jongetje in Nederland. Op die momenten voelt het voor de toeschouwer nogal ongemakkelijk aan. Farbod heeft een hoge gunfactor, maar hij laat zijn voorstelling te vaak stilvallen om echt te overtuigen.

Merel Moistra mag de avond afsluiten en doet dat met verve. Als een wervelwind waait ze over het podium en pakt ze de zaal in. Merel is transseksueel, geboren in het verkeerde mannenlichaam, maar nu volledig omgebouwd. En dat zullen we weten! Dat is en blijft het centrale thema van haar programma. Merel is grappig, toegankelijk en heeft aanstekelijke humor. De vonk slaat vrijwel meteen over op de zaal. Het stuk over de ontwikkeling van een embryo tot man, vrouw of iets anders is hilarisch. Ze weet het volkomen logisch te maken dat mannen eigenlijk zwaar gehandicapte en misvormd ontwikkelde embryo’s zijn. Ondertussen zingt ze een paar aardige liedjes die ze begeleidt op gitaar of ukelele. Vooral haar “drugs, dronken en dood” lied valt erg in de smaak. Maar de kracht van haar programma, het transgender-thema, is ook meteen de grote zwakte. Ze heeft zichzelf blijkbaar uitgeroepen tot ambassadeur van de transseksuelen, maar na tien minuten weten we wel dat Merel ooit een man was en dan ben je ook gewoon benieuwd of Merel nog meer te vertellen heeft. Slechts even stapt ze uit met een kort verhaal over de linkse schooljuf. Maar daarna zijn we weer onmiddellijk terug bij haar metamorfose. Ze sluit haar optreden af met een gezellige meezinger en bouwt dat op naar een schijn-einde om klein,kwetsbaar en theatraal te eindigen met de tekst “niks is wat het lijkt.”

Cameretten 2012 kan terugkijken op een in de breedte sterk jaar. Aan de jury bestaand uit Joyce van Dongen, Robert Jan Grünfeld, Joost Nuissl, Mike Peel en Martin van Waardenberg de moeilijke taak om de appels en peren te gaan vergelijken. De uiteindelijk keuze valt op Tom Lash, Jelle Denturck en René van Meurs en daar valt niets op af te dingen. Toch zou je uit de afvallers nog een finale kunnen samenstellen waar menig festival zich niet voor zou hoeven schamen. Het talent strekt zich dus verder uit dan de finale en dat is een compliment aan Edo Berger, Merel Moistra en Martijn Hillenius. De finale is vanavond in het Nieuwe Luxor en het publiek kan zich verheugen op een heerlijke avond nieuw cabarettalent. Daarna volgt er een uitgebreide finalistentournee door het hele land.



Tim van der Sluijs




Deze pagina is onderdeel van de website www.cabaret.nl.
De cabaret-database van Nederland.
Een actueel overzicht van cabaret, kleinkunst en stand-up comedy.
 
Kijk op cabaretmatch.nl voor meer informatie over theater op maat, cabaret op maat of een muziekoptreden voor een congres, symposium of feest op maat.