Recensie Leids Cabaret Festival
Aardig avondje nieuw cabarettalent

Leids Cabaret Festival met de voorstelling
Eerste voorronde Leids Cabaret Festival 2013

Gezien op: 11-02-2013 De Leidse Schouwurg, Leiden

In een goed gevulde Leidse Schouwburg ging alweer de 35ste editie van het Leids Cabaret Festival van start. In totaal mogen acht nieuw cabarettalenten een gooi doen naar de halve finale aanstaande donderdag en de finale komende zaterdag. Vanavond de eerste voorronde met Robert Ramaker, Kiki Schippers, De Partizanen en Line Mertens.

Robert Ramaker mocht het festival openen en deed dat niet onaardig. Robert studeerde in 2009 af aan het conservatorium en speelt zeer verdienstelijk piano. Hij kruipt tijdens zijn optreden dan ook veelvuldig achter de vleugel. De plek waar hij zich het beste thuis lijkt te voelen. Robert heeft zijn voorstelling opgehangen aan een dun verhaallijntje over een date en een chocoladedoos in de vorm van een hart. Hij vertelt dat verhaal met behulp van veel liedjes. Hij waarschuwt ons in zijn openingslied voor mannen met een baard, snor, scheiding of bril. Het nummer heeft een aardige clou. Het lied “Doorhalen wat niet van toepassing is” is erg vermakelijk. Als hij op het station “even” het toilet bezoekt en zijn hartjesdoos voor de deur laat staan heeft dat grote gevolgen. Hier schets hij een aardig tijdsbeeld. Uiteindelijk besluit hij zijn voorstelling met een “dramatisch” lied, want dat is nu eenmaal goed voor het verhaal. Robert is een getalenteerde jongen. Hij weet de zaal moeiteloos mee te nemen in zijn verhaal. Er zitten een aantal leuke grappen in zijn programma. Je zit er geboeid en met een brede glimlach naar te kijken. Toch mist zijn voorstelling echte pieken.

Daarna is het de beurt aan Kiki Schippers. Ze studeerde in 2011 af aan de Koningstheateracademie. Kiki opent moeizaam met een lied begeleid door een sampler die nog al indringend het woordje “ik” herhaald. Het thema van haar voorstelling is daarmee gezet. Pas na een minuut of zes komt ze lekker in de voorstelling en toont ze haar ware kwaliteit. Begeleid door een bassist en een gitarist zingt ze een aantal liedjes met sterk geschreven teksten. Het anti-conceptie-lied, een ode aan de uitvinder van de pil, is één van de hoogtepunten. Het is ook meteen het meest cabareteske onderdeel van haar voorstelling. Kiki is meer kleinkunstenaar dan cabaretier. Haar voorstelling heeft veel theatraliteit, maar qua humorwaarde blijft de voorstelling wat achter. Dat weet ze echter goed te compenseren met haar materiaal, persoonlijkheid, liedjes en stem. Een krachtige zangstem die ze veelvuldig gebruikt, maar in het lied “ik kan wel dood gaan van jou” blijkt ze ook klein te kunnen zingen. Kiki overtuigt als theatermaker, maar misschien was haar voorstelling op een kleinkunstfestival beter op haar plek geweest.

Na de pauze het enige duo in dit festival. Merijn Scholten en Thomas Gast hebben hun krachten gebundeld in De Partizanen. Opmerkelijk dat twee standup comedians uit de Comedytrain nu als duo op het podium staan. Ze openen met een vette feestmuziek. De zaal klapt mee en de sfeer zit er meteen in. Op de maat van de muziek scheuren ze één voor één een aantal grote namen door, waarna de eerste sketch begint. Een Per-seconde-wijzer-persiflage waarin tien pornosites moeten worden gekoppeld aan een omschrijving. Het is een hilarische sketch, maar wel een beetje makkelijk. Daarmee zetten ze de toon voor 25 minuten ongecompliceerde licht absurdistische onzin. De ene sketch is nog flauwer dan de andere, sommige ontberen zelfs een clou, maar dit lijkt juist hun handelsmerk. Naar theaterbegrippen rammelt het aan alle kanten, maar de twee komen er moeiteloos mee weg. Een interview met een schrijver, een chill-sketch, een stuk met boek en filmtitels, een gek stemmetje in een broodjeszaak, het oogt allemaal erg studentikoos. De slotscène wordt onderbroken door een wekker, de tijd is om. Jammer, want ze waren nog maar halverwege. Ze nemen in korte tijd door wat ze nog hadden. Het is een lange aanloop naar een verrassende visuele grap. De Partizanen zijn twee jongens die een half uurtje pretentieloze lol komen trappen, maar met theater heeft het weinig te maken.

De Vlaamse Line Mertens mag de eerste avond afsluiten. Een voorstelling over de liefde. In haar openingszin verklaart ze de zaal de liefde. Er volgt een spraakwaterval van tekst, waarin ze haar publiek af en toe lekker afzeikt. Er blijft geen gebrek ongenoemd, maar zij accepteert het allemaal, want ze houdt van ons. In eerste instantie krijgt ze de zaal hierin mee, maar als na vijf minuten blijkt dat ze vermoedelijk nog 20 minuten op deze voet doorgaat, begint de zaal langzaam af te haken. Line doorloopt in haar voorstelling zo’n beetje alle stadia van een liefdesrelatie. De liefde van haar voor de zaal en de liefde van de zaal voor haar. Liefde, ruzie, bedrog, excuses aanbieden, afkicken, het komt allemaal langs. Ze doorloopt daarin echter steeds hetzelfde stramien. Ze plant iets, breekt dan uit een in tirade, spreekt in een oeverloze metaforen en blijft maar terugvallen op het benoemen van uiterlijke imperfecties als grap. Na tien keer werkt dat echter niet meer. En zo gaat de liefde van de zaal met haar dus als een nachtkaars uit.

Al met al een aardig avondje nieuw cabarettalent. Het publiek heeft zich prima vermaakt, maar er ontbreken nog echte uitschieters. Maar geen nood, er is nog een voorronde. Uiteindelijk heeft het festival maar drie toppers nodig voor de finale. Vanavond is de tweede voorronde, er zijn nog kaarten beschikbaar. Dus cabaretliefhebbers spoed u naar de Leidse Schouwburg, want wat is er leuker om de nieuwe Najib Amhali of Sara Kroos zelf te ontdekken?

Tim van der Sluijs