Fotograaf: Thijs Maas

Het cabaretduo De Fransse Eijkel bestaat uit Sanne Franssen en Christian van Eijkelenburg. Beide kennen elkaar van de Frans Sanders Akademie en besloten na hun afstuderen als duo de Nederlandse podia te gaan veroveren. in 2016 wonnen zij de publieksprijs tijdens de finale van het Concours om de Wim Sonneveldprijs, onderdeel van het Amsterdams Kleinkunst Festival. De Fransse Eijkel heeft hun prijswinnende halfuur inmiddels uitgebouwd naar een avondvullende voorstelling onder de titel: De Fransse Eijkel Speelt. De voorstelling is geregisseerd door Kees Prins.

Sanne en Christian beginnen hun voorstelling statisch in een spot. In synchroonspraak lepelen ze lusteloos en futloos hun welkomstwoorden op. Elders op de Nederlandse podia spelen op hetzelfde moment duo’s en groepen hun hilarische sketches met op het einde een verrassende twist. Daar is het leuker dan hier. Het betreft een letterlijke waarschuwing aan het publiek. De Fransse Eijkel doet hier niet aan. Maar zij bieden ons inzichten en een moraal waar we tot onze dood op kunnen teren. En voor wie er geen zin in heeft: daar is het gat van de deur. Het is een geestige opmaat naar een programma wat maar traag op gang wil komen.

Het duo bedient zich niet van al te veel tekst en moet het dus niet hebben van echte grappen en oneliners. Ze spelen een bonte verzameling van sketches waarin de treurigheid van het menselijk gedrag een repeterend thema lijkt te vormen. De grappen zitten in de interactie en het spel tussen Sanne en Christiaan en in de soms wat absurde situaties van hun sketches. Daarbij maken ze mooi gebruik van hun decorstukken. Een aantal oversized legoblokken die in elke sketch wel weer een andere ondersteunende functie hebben. Verder worden de meeste sketches kracht bijgezet door vaak slapstickachtige, maar steeds passende achtergrond muziek.

Het programma zit technisch goed in elkaar. Een aantal sketches vormt een doorlopend verhaal en is een terugkerend anker in de voorstelling. Zo wordt de leegheid van de communicatie van jongeren aardig uitgespeeld in drie telefoonscènes van twee feestbeesten die elkaar zoeken op een megadancefestival met vele podia en kraampjes. De treurigheid van onze cultuur wordt daarbij subtiel aangestipt in de namen van de podia en stands. Een andere “backbone” is een drietal sketches waarin de “vriendschap” van twee wat bekakte dames wordt uitgespeeld. Ook hier is de leegheid van het bestaan haast beklemmend.

De ondertonen van de sketches zijn prima, maar qua humorwaarde schieten veel sketches te kort. Nergens wordt het echt hilarisch en het duo slaagt er deze avond niet in om de gulle volle lach uit de zaal te halen. Vaak zijn de sketches aan de lange kant en ontberen ze een behoorlijke clou. Er is te veel kaf onder het koren. Dat wil niet zeggen dat er niet hele leuke sketches in het programma zitten. Waar het duo tegen echt absurdisme aanschurkt zijn ze op hun best. Bijvoorbeeld in de scène waarin met Pipi Langkous wordt afgerekend. Ook de sketch waarin met suggestieve lichaamstaal en geil gesproken Duits een loodgieter een toilet komt ontstoppen is erg geestig. Het computerspelgevecht tussen de bekakte vriendinnen is ook zeker het vermelden waard. En de begrafenisscène van Lennart de Flamingo is sterk.

De Fransse Eijkel is een goed op elkaar ingespeeld duo, maar overtuigt in hun cabaretdebuut nog niet van a tot z. Toch is het een interessant duo. Het is cabaret-anders en dat is wel zo verfrissend. Maar naar mijn smaak kunnen veel sketches korter en krachtiger en zou het absurdisme sterker mogen. Maar we waren gewaarschuwd. We zijn blijven zitten. En de we zijn vast intelligent genoeg om zelf de onderliggende moraal en boodschap die ons tot de dood bij zal blijven uit de voorstelling te halen. Zo dekt De Fransse Eijkel zich aan het slot van de voorstelling veilig in.

Tim van der Sluijs