Cameretten beleeft wederom een sterke lichting

Cameretten

2de halve finale Cameretten

Gezien op: 24-11-2011 Oude Luxor, Rotterdam

In het niet al te volle Oude Luxor theater beleefde Cameretten 2011 de tweede halve-finale-avond. Met nog een avond te gaan, lijkt de conclusie nu al gerechtvaardigd dat net als vorig jaar Cameretten een bijzonder sterke lichting nieuw talent te bieden heeft.

Het Belgische duo Lankmoed mag de avond openen. Lankmoed is geen nieuwkomer. In 2009 deed het duo al eens mee aan het Amsterdams Kleinkunst Festival en behaalde daar de finale. De lat ligt dus hoog voor deze Vlamingen. De podiumervaring straalt er vanaf en de heren weten duidelijk waar ze mee bezig zijn op het podium. Lankmoed is een muzikaal sterk duo en zingt veel liedjes. Het zijn vlot geschreven teksten en in elk couplet weten ze wel weer een nieuw facet toe te voegen dat de spanning vasthoudt. In elke liedtekst zit uiteindelijk een onverwachte wending, het lied escaleert dan en dat pakt erg grappig uit. Dit is echter ook wel een valkuil. Want na drie zo opgebouwde nummers heb je dit trucje wel door en weet je dat het wederom ergens zal ontsporen. Dat doet overigens geen afbreuk aan het feit dat de liedjes buitengewoon vermakelijk zijn en dat geldt ook voor hun tussendoortjes. Met de act waarmee ze op zoek gaan naar de perfecte partner voor een vrouw uit het publiek, weten ze de zaal tot grote hilariteit te krijgen. Een sterke opening van de tweede avond.

Het contrast is groot als Elvin Rigters als tweede kandidaat het podium betreedt. Het is het verschil tussen jaren podiumervaring en net beginnen. Elvin heeft het lijf van een negroïde bodybuilder. De spieren knallen uit zijn strakke truitje. Hij vult zelf de gedachte van de zaal meteen in. “Hé is Jandino naar de sportschool geweest?”. Elvin maakt geëngageerd cabaret. Hij zit vol woede en verwondering over de schuldencrisis en de politiek die er belang bij heeft het volk dom te houden. Elvin slaagt er echter niet in om zijn engagement over te brengen op de zaal. Het komt er allemaal op zo’n expliciete en ongepolijste manier uit dat hij gaandeweg het contact met de zaal steeds meer kwijtraakt. Het lage tempo en zijn verteltrant helpen hem daar ook al niet bij en dat is jammer. Elvin heeft namelijk een best interessant verhaal te vertellen, alleen heeft hij nog niet de juiste vorm gevonden om zijn boodschap te verpakken.

Na Elvin is het de beurt aan Diederik Smit. Diederik is ook geen echte nieuwkomer. In 2009 won hij alle prijzen op het Groninger Studenten Cabaret Festival en hij speelde het afgelopen seizoen in De Cabaretpoel, een ontwikkelingsproject voor nieuw cabarettalent. Diederik maakt totaal absurdistisch cabaret. Het is moeilijk met iets te vergelijken. Hij dendert als een soort televisie-talkshowhost door zijn halve uur dat zich het meest laat vergelijken met een parodie op de gelikte nieuws/achtergrond programma’s, inclusief de recalmeblokken. Binnen alle absurdistische onzin zit en passant ook nog veel maatschappijkritiek verwerkt en schuurt hij met controversiële statements. We hebben hier te maken met een taalvirtuoos pur sang. In bijna elke zin die hij uitspreekt zit wel iets. Hij slaat links af, waar je niet eens links af kan slaan en zet met elke zin weer een onverwachte wending in. Je weet op een gegeven moment als publiek niet meer waar je het zoeken moet. Er zit overal wel iets. Diederik is zo absurdistisch dat het nauwelijks is na te vertellen. Zijn voorstelling is overdonderend en geniaal voor wie openstaat voor absurdisme. Zijn stijl is zo afwijkend dat het publiek de eerste minuten niet goed leek te weten wat ze er mee aanmoesten, maar daarna ging het grootste deel gretig met hem mee.

Met nog één laatste halve-finale-avond voor de boeg kan de jury nu al voor een finale kiezen waar menig festivaldirectie bij zou staan te juichen. Als dit niveau wordt doorgetrokken krijgt de jury nog een lastige kluif. Wie nieuwsgierig is kan vrijdag nog komen kijken. Een festival met deze kwaliteit verdient een uitverkochte zaal.

Tim van der Sluijs