‘Geen dienst, staat er op de tram. Dat is toch raar? Wie rijdt er nu een tram in z’n vrije tijd?’ Vol adrenaline komt Javier Guzman het podium op en in een heel hoog tempo gaat de voorstelling van start. Nog voor het publiek goed en wel doorheeft dat de voorstelling is begonnen, biggelen de eerste tranen al over de wangen. Javier heeft een heleboel frustraties en die moeten er uit.

Of het nou spanning is of frustratie, Javier maakt gebruik van zijn adrenaline en zet daarmee een karakteristiek theater neer. Hij gaat snel, is adrem en de energie is hoog. Gaat hij dat niveau volhouden? Na enige tijd lijkt zijn stem wat te zakken en is er wat ontspanning, maar dan is daar weer een nieuwe frustratie. Een grote frustratie ditmaal: feministische vrouwen. Daar wil Javier nog wel even wat over zeggen. Javier zoekt grenzen en kijkt hoe ver hij kan gaan. Zijn exen worden flink te grazen genomen. Niemand wordt ontzien.
Javier dendert door van onderwerp naar onderwerp, met als rode draad zijn relaties met vrouwen. Vrouwen waar hij een haat-liefde verhouding mee heeft. Vrouwen waarmee het niet lukt een relatie te hebben, vrouwen die hij er doorheen haalt en vrouwen die hij niet begrijpt. Het publiek geniet. Op een enkele vrouw na, die zijn opmerkingen heel serieus neemt. Daar speelt Javier feilloos op in: ‘Ik zie u kijken. Maar het is nep hoor. Het is allemaal verzonnen.’ Aan het eind van de voorstelling heb je geen flauw benul meer wat waar is en wat niet, maar het doet er niet toe, zijn frustratie is er in ieder geval uit.

Tijdens de voorstelling zoekt hij regelmatig contact met het publiek, de interactie komt telkens weer onverwacht en wordt zeer gewaardeerd. Telkens weer heeft hij de lachers op zijn hand. Naast vrouwen is ook zijn leven en het nut daarvan een thema in de voorstelling. Eigenlijk vindt Javier doodgaan minder eng dan het leven dat nog moet komen. Een zwaar onderwerp, dat even de energie uit de voorstelling haalt. Momenten die hij gebruikt om stil te staan, op adem te komen. Om daarna, weer volledig opgefokt, het publiek op te schrikken met een nieuwe frustratie.

Javier heeft na twee voorstellingen waarin hij veel diepgang creëerde met zijn problematische verleden een lichtzinnige voorstelling gemaakt, waarin hij met een hoop onzin de avond vult. Onzin die echter de hele voorstelling aanzet tot heel hard en veel lachen. En opeens is daar de slotzin, zijn tram komt er aan en de voorstelling is afgelopen. De tijd is voorbij gevlogen. Nog enigszins in verwarring verlaat het publiek de zaal.

Bregje Verschaeren