Een swingend rondje Antillen

Jandino Asporaat

Buena Vista

Gezien op: 14-01-2009 Theater Diligentia in Den Haag

Het is moeilijk om Jandino níet leuk te vinden. De sympathieke Antilliaan heeft soms zelf moeite om zijn lach in bedwang te houden. En terecht. De jonge, frisse cabaretier pakt het publiek vanaf minuut 1 van zijn tweede theatershow ‘Buena Vista’ helemaal in. Soms met simpele dijenkletsers; soms met een onverwachte twist, en altijd met zijn pretogen. Geholpen door een zaal vol familie en vrienden, zette Jandino het Haagse Diligentia theater op zijn kop.



We gaan met Jandino mee terug naar zijn gelukkige jeugd in het dorp Buena Vista op Curaçao. Met zijn verhalen over de rijke familiecultuur en het zwoele buitenleven waan je je met gemak op het Caribische eiland. En tussen zijn eigenaardige familie. Zoals de homoneef, die met zijn geloer en opzwepende dansmoves het mannelijke deel van de familie de stuipen op het lijf jaagt. Een andere neef, Ongi neemt de show even over en maakt dankbaar gebruik van het publiek. De schitterend stereotiepe gladjakker improviseert er leuk op los in zijn poging het huwelijk van twee toeschouwers om zeep te helpen.



Door zijn mooie herinneringen zou Jandino bijna vergeten dat hij vaak met honger naar school ging. Al levert dat nu, vele jaren later, dan wel weer een mooi verhaal op over zijn conversatie met een appel. En dan de sterren die hij tijdens dierbare momenten met zijn opa bekeek. Als hij volwassen en wel terugkeert op Curaçao blijken die sterren toch een heel andere oorsprong te hebben dan hij altijd dacht. Maar dan nog houdt Jandino liever vast aan de mooie leugen dan de lelijke waarheid.



De reden van zijn overpeinzingen is de recente crisis die hij doormaakte. Hij dumpte zijn vriendin en bleek hier toch vooral zelf onder te lijden. Want wat als ze weer gaat daten? Met een vakkenvuller… Dat is net zo onbegrijpelijk en frustrerend als mannen die altijd vreemdgaan met vrouwen die lelijker zijn dan hun vriendin. Met enkele nuttige tips van zijn vader weet Jandino gelukkig de relatie net zo makkelijk te herstellen als dat die eraan ging.



De vleugel op het podium doet vermoeden dat Jandino een muzikale verrassing in petto heeft. Dat heeft hij zeker, maar de vleugel heeft een twijfelachtige rol. De liedjes zijn er niet minder mooi om: gevoelig, klein en fraai gezongen. Deze rustpuntjes vormen een welkome afwisseling in de dynamische show. De grappen tussen het zingen door zijn dan ook wat overbodig. En het verzoek aan het publiek om mee te doen is een raadsel; Vlieg met me mee is geen meezinger. Het is prachtig; hier zou Jandino gewoon zijn moment mogen pakken.



Vervolgens vliegen alle vooroordelen over Antillianen weer over tafel en dat klinkt toch het leukst uit de mond van een Antilliaan. Maar tegelijkertijd steken de Hollanders wel erg wit af tegen alle pracht en praal die de Antilliaanse cultuur te bieden heeft. Door Jandino’s soepele heupen en bijpassende danseressen zou je willen dat je ook maar een greintje Caribisch bloed had. En hoe harder de cabaretier lacht om zijn bestaan als ‘neger’, hoe meer hij zijn afkomst omarmt. Je kunt Jandino wel uit Buena Vista halen, maar Buena Vista haal je nooit meer uit Jandino.

Lieke van den Brink