Recensie Nathalie Baartman


Ongemakkelijk

Nathalie Baartman met de voorstelling
Breek

Gezien op: 05-04-2019 Theater De Tamboer te Hoogeveen

De Twentse cabaretière Nathalie Baartman toert met haar zevende soloprogramma "Breek" door Nederland. Je zou in Hoogeveen, niet ver van Twente, meer verwachten dan 75 bezoekers. Met zo weinig bezoekers is het moeilijk een echt sfeervolle ambiance te kweken. Het begin is uiterst traag en weinig boeiend. Ze komt op met een plaksnor en verklaart die keuze met 'ik dacht Baartmans, dus een snor...'. Dat voorspelt weinig goeds en gedurende de hele voorstelling komt ze maar zo nu en dan boven dit niveau uit.

Door de vele stiltes in het eerste gedeelte, geeft ze het publiek de gelegenheid te reageren en of ze daar op zit te wachten is de grote vraag. Het kan hilarisch zijn als je er adrem op reageert, maar dat blijft een beetje uit. Jammer! De cabaretière met haar Twentse tongval vertelt over haar niet opzienbare leven. Hoogtepunten zijn de aankoop van eenvoudige dingen als een trapmand en een sokkentrommel met gebreid mutsje. Je wacht steeds op het moment dat de voorstelling echt loskomt. Ze woont in een wereld waar ze zich niet helemaal thuis voelt. Ze heeft veel zelfspot, maar op een gegeven moment krijg je zelfs medelijden met haar over haar saaie leven. Ze vraagt zich af of ze de moderne wereld te lijf moet gaan of gewoon moet toegeven dat dit moderne leven niet voor haar geschikt is.

Ze springt van de hak op de tak en de grapdichtheid zou wel hoger kunnen. De grappen over haar woonplaats Borne komen niet bij iedereen binnen, alleen bij een paar Twentse bezoekers, die er zijn. Die herkennen de aanwezigheid van veel senioren in Borne en de sfeer van een Twentse verjaardag. Bij het merendeel van de bezoekers bereikt ze een lichte glimlach, maar echt hilarisch wordt het nauwelijks. De grote lach bereikt ze tijdens een cursus waarbij ze verlost wordt van 'het innerlijke varken'.

Zelden brengt ze ontroering teweeg. Dat lukt haar wel bij het prachtige lied over de dood van haar vader. Ze heeft een fantastische stem en dat prachtig gezongen lied levert kippenvel op. 'Het is mijn eerste keer, maar dood gaan, hoe doe je dat ook al weer?' komt hard binnen. Nathalie Baartman stemt zo nu en dan tot nadenken en je hoopt op meer van dergelijke momenten. 'Als ik drie uur op een bank zit, vraagt men zich af of het wel goed met je gaat. Als ik drie uur naar een Ipad tuur, dan stelt niemand die vraag.' Dat is goed gevonden. Ze sluit af met een mooi liedje over de liefde. De liedjes zijn de pareltjes van de voorstelling en daar zou je er meer van wensen. Ze vertelt over doodgewone dagelijkse dingen in het leven waarbij ze zich ongemakkelijk voelt. Soms stipt ze de actualiteit aan, maar voor het grootste deel blijven de onderwerpen en de uitwerking daarvan een beetje vlak. Dat geeft resumerend een ietwat ongemakkelijk gevoel.

Reinier de Boer