Recensie Thijs Kemperink


Thijs Kemperink brengt vermakelijke voorstelling

Thijs Kemperink met de voorstelling
Halverwege

Gezien op: 1-12-2023 De Tamboer, Hoogeveen

Thijs Kemperink uit het Twentse Albergen is 40 geworden. Hij hoopt op zijn levensroute ongeveer halverwege te zijn. In zijn zesde soloprogramma Halverwege kijkt hij terug op de eerste 40 jaar. Hij komt zingend op, terwijl hij met een bezem de vloer aanveegt. Hij vraagt zich af of hij obstakels moet wegvegen en moet veranderen of op dezelfde manier moet doorgaan? Terugkijkend constateert hij dat hij zich momenteel sneller irriteert aan bepaalde zaken. Hij somt mensen op die hij raar vindt, zoals bijvoorbeeld mensen die koffie drinken in de supermarkt.

Hij vertelt op een vermakelijke wijze. Ook zijn verhalen over zijn sneue jeugd zijn onderhoudend en vermakelijk. Hij kiest voor herkenbaarheid en daarvoor haalt hij een lompe vriend van stal, die altijd rustig blijft. De man is getekend door brandwonden en hoopt dat zijn vrienden hem ook eens accepteren, in plaats van zijn geluk steeds in te vullen. Daarmee raakt hij een gevoelige snaar en is het doodstil in de zaal. Soms brengt hij zaken die tot nadenken stemmen, maar zulke momenten verwacht je iets meer.

Zijn verhalen zijn hilarisch, maar blijven vooral steken in herkenbaarheid. Het verhaal over Rob duurt ook net iets te lang. Soms is hij maatschappijkritisch, maar trapt hij vooral open deuren in. Dat elke oplossing van problemen met geld te maken heeft, is geen wereldschokkende constatering, maar zijn uitwerking is wel geestig. De grapdichtheid zou wel wat hoger kunnen, want echt verrassende climaxen van scènes, die meer opleveren dan een glimlach, blijven te vaak uit. Bij de interactie met het publiek heeft hij nog veel te winnen. Hij komt zelfs met een keiharde opmerking over een bezoekster en dat past niet echt bij zijn imago en wordt ook niet door iedereen even goed begrepen.

Zo nu en dan wisselt hij verhalen even af met een intermezzo onder een lamp. Dat zijn goed gekozen momenten, maar een lied, een gedicht of een verhaal ondersteund door muziek zou niet misstaan. De vermakelijke voorstelling zou dan wat meer variatie opleveren. Het versje over zijn zesjarige dochter is fraai en had een geschikt afsluitingsvers kunnen zijn. Daarna gaat hij echter verder over het ziek maken van rijke machthebbers, omdat je niets aan geld hebt als je ziek bent. Dit voelt een beetje overbodig. Veranderen moet volgens Kemperink in stapjes gaan.

De conclusie luidt na bijna twee uur, dat als je iets wilt veranderen, je bij jezelf moet beginnen. Dat illustreert hij met een leuk voorbeeld. Hier is geen speld tussen te krijgen, maar het is niet echt geniaal bedacht en verrassend. Halverwege kan hij een zaal uitstekend vermaken met hilarische verhalen en grappen, maar je verwacht soms toch iets meer scherpte.

Reinier de Boer