Recensie Groninger Studenten Cabaretfestival
Veel typetjes op eerste halve finale Groninger Studenten Cabaretfestival

Groninger Studenten Cabaretfestival met de voorstelling
1ste halve finale Groninger Studenten Cabaretfestival

Gezien op: 26-10-2011 Stadsschouwburg Groningen

Het Groninger Studenten Cabaretfestival bestaat 25 jaar en heeft zich inmiddels diep geworteld in de Nederlandse cabaretwereld. Het festival leverde veel talent op. Theo Maassen, Jochem Meijer en het duo Miké Boddé en Thomas van Luyn zetten er hun eerste stap richting een succesvolle cabaretcarrière. Het festival heeft zijn thuisbasis gevonden in de oergezellige Stadsschouwburg van Groningen waar je de theaterhistorie gewoon kan ruiken. Bijzonder aan deze 25ste editie is het aantal vrouwelijke kandidaten. Voor het eerst in de geschiedenis bestaan vier van de zes acts uit vrouwen. Theoretisch bestaat zelfs de mogelijkheid op een volledig vrouwelijke finale en dat zou een unicum zijn. Maar dan zullen de dames toch de eerste cabaretgroep van de avond weg moeten spelen en dat wordt een behoorlijke kluif.

De groep Jeroens Clan, vier Brabantse jongens van 19 jaar, mogen het festival openen. In een mooi podiumbeeld, een soort kaarswake, starten ze met een aardig gedichtje over “de eerste keer”, waarbij het publiek uiteindelijk op het verkeerde been wordt gezet. Jeroens Clan is niet bepaald een vernieuwende cabaretgroep. Het is in genre zelfs zeer traditioneel cabaret. Sketches die elkaar in snel tempo opvolgen, waarbij vaak typetjes worden neergezet. Jeroens Clan lijkt ook in eerste instantie nog erg in de puberonderwerpen te hangen. Een tienermeidendialoog op het sportveld, een parodie op het duo Nick en Simon, het is allemaal aardig uitgevoerd, maar niet erg origineel en ook de zangkwaliteiten laten veel te wensen over. Gaandeweg komen de jongens echter steeds beter op stoom en wordt het meer volwassen. Er volgt een parodie op “Het nieuwe Schaap”, waarin ook wat maatschappijkritiek verweven zit. De dialoog, die bijna volledig bestaat uit titels van televisieprogramma’s, is hilarisch en sterk opgebouwd. Het slotakkoord vormt een sterk gespeelde scène met vier oude opaatjes die uiteindelijk helemaal los gaan als ze een zekere Ria van Gerwen memoreren. Tussen alle scènes wordt een machtstrijd tussen twee koppeltjes van twee personen uitgevochten. Het publiek beloont de jongens terecht met een ovationeel applaus. Jeroens Clan is een veelbelovende cabaretgroep, waar we, zeker gezien hun nog jonge leeftijd, meer van gaan horen.

Na de mannen is het tijd voor de vrouwen. Iris Pieterse komt op met een vet muziekje. Je bent meteen wakker en denkt: “hier komt een stevige dame”. Helaas blijkt dat al snel niet het geval. Haar optreden wil maar niet op gang komen. Ze begint met een vrij lang stuk over de studie waar ze zich voor schaamt. Want met een studie met een ingewikkelde Engelse naam maak je veel meer indruk. Uiteindelijk probeert ze spanning op te bouwen naar het onthullen van wat ze dan studeert, maar dat resulteert eigenlijk in een leeglopende ballon en dat geldt helaas voor haar hele voorstelling. Iris blijft bij alles wat ze doet hangen in een goed bedoelde poging tot cabaret. Af en toe zitten er wel leuke vondsten in het programma, zoals de scène waarbij ze zit op een contrabas die haar bassist, haar “subsidie allochtoon”, liggend moet spelen, maar dat lijkt vooral een vondst van de regisseur. Er volgen stukken over het Politieke Circus Den Haag, wat vooral veel vorm heeft, maar nauwelijks inhoud, terwijl wat ze aanstipt schreeuwt om inhoud. Ze heeft een stuk over de Musical Volendam, die uiteindelijk dan over Geert Wilders moet gaan. Alle grappen die Iris maakt, liggen voor de hand of zijn leuk in aanzet, maar niet uitgewerkt. Een liedje over de “criminele” kamerleden van de PVV is best aardig, maar qua actualiteitswaarde toch al weer een dik jaar over de uiterste houdbaarheidsdatum. Iris houdt in haar voorstelling een pleidooi dat we moeten stoppen met nep en vooral naar mooie dingen moeten kijken. Haar voorstelling was wel echt gemeend, maar ook echt niet goed. De selectiecommissie had Iris een gang naar dit podium moeten besparen. Ze was er (nog) niet aan toe.

Yvonne America mag als derde kandidaat de avond afsluiten en dat deed ze met verve. Ze komt op als een oud vrouwtje met trillende handen, die een kopje thee vasthoudt. Nou ja, probeert vast te houden. De scène duurt nogal lang, maar de climax is een leuk effect en komt erg onverwacht. Daarna gaan de oude kleren uit en transformeert Yvonne in een schaars gekleed, ietwat mollig, kittig vrouwtje met veel sex- en publieksappeal in een gouden glitterjurkje. Ze laat zich aankondigen als een podiumbeest en dat klopt wel. Het podium lijkt van haar te houden en wat ze ook doet, ze heeft de lach aan haar kont hangen. Na tien minuten is wel duidelijk dat we hier te maken hebben met een theaterpersoonlijkheid. Maar ook wel een theaterpersoonlijkheid met een groot probleem, haar materiaal. Alles wat ze doet hangt op haar persoonlijkheid en voorkomen. De scènes en typetjes die ze speelt zijn in ideeën, tekst en uitwerking flinterdun. Alle scènes beginnen over het algemeen leuk, maar verzanden dan in of te lang of ze gaan als een nachtkaars uit en ontberen een goede clou. Ze wekt de indruk maar wat aan te klooien op het podium en daarmee doet Yvonne zichzelf te kort. Ze buit haar voorkomen lekker uit in de voorstelling, bijvoorbeeld in de scène over synchroonzwemmen. Iets wat ik de Cabaretgroep Schudden overigens lang geleden al veel beter heb zien doen. Ze kruipt in de huid van een dom kapsterhulpje wat uiteindelijk zelf de klant gaat knippen met alle gevolgen van dien. Ze speelt een veel te lang uitgespeelde, maar wel knap neergezette Franse rijlesinstructeur en heeft een hilarische sollicitatiescène. Uiteindelijk transformeert ze weer in de oude vrouw en maakt haar voorstelling, die aan elkaar hangt van los zand, dan toch nog een beetje rond. Yvonne doet met haar optreden een krachtige sollicitatie naar de persoonlijkheidsprijs en oogstte een ovationeel applaus uit de zaal.

De eerste avond van het 25ste Groninger Studenten Cabaret Festival, maakt in ieder geval nieuwsgierig naar wat er nog komen gaat. Het is wel te hopen dat de technicus morgen een beter avond heeft. Je mag toch in een professioneel theater verwachten dat een zendermicrofoon niet 30 minuten lang bij de minste of geringste stemverheffing overstuurt. Ook het decor neemt nogal een prominente plaats in op het podium en wordt tijdens de voorstellingen voordurend bewogen en dat leidt voor de toeschouwer nogal af. Het lijkt soms wel een show ter faveure van de decorbouwer. We komen hier om naar cabaret te kijken. Dus decorbouwer Peter Musschenga heeft iets prachtigs gemaakt, dat moet gezegd, maar laat dat decor alsjeblieft stilstaan tijdens de optredens.

Chris Jansen