Recensie Dolf Jansen
Jansen geeft 2011 nog één laatste opdonder

Dolf Jansen met de voorstelling
Als ik het niet doe, doet niemand het

Gezien op: 19-11-2011 Stadsschouwburg Utrecht

Geen betere voeding voor een goed potje cabaret dan het voorbije jaar. Dolf Jansen weet er wel raad mee. In de oudejaarsvariant van ‘Als ik het niet doe, doet niemand het’ schuift hij 2011 het archief in na een laatste flinke opdonder. Geweldig ad rem tijdens de spaarzame contactmomenten met het publiek, scherp in de analyse en op zijn tijd in voor een momentje van bezinning. En toch lijkt Jansen het achterste van zijn tong nét niet te laten zien.

In het assortiment van Jansen komen toeters en bellen niet voor. Alles wat hij doet is in één vorm gegoten: een sneltrein die soms kort en soms wat langer bij een station halt houdt en soms al rijdend de deuren even opengooit. Ondanks de vaart wordt hij nergens vluchtig; elk detail wordt met evenveel aandacht afgeleverd. Opsmuk heeft Jansen dan ook niet nodig. Waar het gedicht ter afsluiting nog mooi is, voelt het zelfgeschreven lied wat ongemakkelijk.

Hoewel de voorstelling niet overtuigend 2011 ademt, is de herkenning er evengoed. Het lijkt net of Jansen niet veel meer doet dan het toevoegen van wat kwinkslagen aan de nieuwsfeiten die in meer of mindere mate de media hebben gedomineerd. Zo is het net of je de beelden zelf allemaal nog paraat had. Maar in werkelijkheid is het de verdienste van Jansen: met naadloze overgangen en zonder onnodig diep in de materie te duiken draait hij de film soepeltjes af.

Natuurlijk moeten het CDA en de PVV het ontgelden en ontbreekt Mauro niet aan het jaaroverzicht. Sommige grappen zijn voorspelbaar, maar daarom niet minder grappig. Verrassender is de manier waarop Jansen de in Spanje verdwaalde vrouw steeds subtiel laat terugkeren. Of hoe hij de Arabische Lente even schrijnend als krachtig ontleedt. En hoe hij de brief van een overlevende van de schietpartij in Noorwegen voor zich laat spreken.

Met alle radertjes die er in zijn brein moeten draaien en het vuur dat regelmatig in zijn ogen aanwakkert, is het jammer dat Jansen zijn publiek niet net dat beetje méér meegeeft. Er zijn aanzetjes die hij in zijn hoofd waarschijnlijk allang heeft afgemaakt, maar die hardop opgaan in de massa. Er is een gevoel van hoop, verlangen en verdraagzaamheid, maar het is niet altijd helder op welk punt donker en licht elkaar kruisen in het universum van Dolf Jansen.

Lieke van den Brink