Recensie Leids Cabaret Festival 2012
Ahaddaf geen overtuigende winnaar Leids Cabaret Festival

Leids Cabaret Festival 2012 met de voorstelling
Finale

Gezien op: 11-02-2012 Leidse Schouwburg

Het Leids Cabaret Festival 2012 leverde drie mannelijke finalisten op met allemaal zo hun plussen en minnen. Uiteenlopende personages die uiteenlopende onderwerpen aanstippen: Arnout van den Bossche als workshopleider, Pepijn Schoneveld als spring-in-het-veld en Omar Ahaddaf als bewuste burger. Alledrie doen ze dingen goed, alledrie gingen ze wel ergens de mist in. Een overtuigende winnaar zat er niet tussen, wat een bevredigende uitslag lastig maakt. Des te verrassender is het dat Ahaddaf beide prijzen in ontvangst mocht nemen.

Arnout van den Bossche presenteert zichzelf als ‘relatiefluisteraar’ en giet zijn optreden in de vorm van een workshop. Aan de hand van tekeningen en grafieken geeft de Belg inzicht in de obstakels binnen een relatie. Hierbij blijft hij hinderlijk steken op het niveau ‘vrouwen zijn lastig en mannen weten van niks’. Qua performance is Van den Bossche heel stabiel, maar hij laat niets aan het toeval over. Zelfs op momenten dat hij het publiek aanspreekt, staat hij een werkelijke connectie niet toe, wat vreemd is in een cursussetting die schreeuwt om interactie.

Pepijn Schoneveld moet het vooral van zijn ontwapenende persoonlijkheid hebben, want wat hij nou te vertellen heeft is niet helemaal duidelijk. Hij roept wat over angst en liefde en introduceert de term ‘reuf’ voor mensen, zoals hij, die niet kunnen ruiken. Hij heeft vreemde en soms aardige vondsten, zoals het versieren van vrouwen bij De Vleet. De herbeleving van zijn eerste erectie in een plantenpak is gewaagd, maar verder is alles wel erg onschuldig en speels. Of ongemakkelijk, als hij het publiek negeert om zich op het podium om te kleden.

Na alle vrijblijvende hilariteit is de bevlogenheid van Omar Ahaddaf verfrissend; hij heeft wat te vertellen. Zonder vooringenomen te zijn pendelt hij tussen zijn Marokkaanse roots en zijn Hollandse thuisbasis. Hij heeft een paar goede grappen, zoals de vergelijking tussen een voetbalkeeper en de Palestijnen, en haalt de actualiteit even aan met de Elfstedentocht. Maar de opbouw van het hele programma hapert hevig; hij springt van de hak op de tak en maakt verhalen niet af. Zo lukt het hem niet de spanning vast te houden en echt te overtuigen.

De sfeer in de zaal verklapte al dat Ahaddaf er met de publieksprijs vandoor zou gaan. Voor de jury was het echter een lastige opgave of de keuze zou vallen op de routine van Van den Bossche, de innemendheid van Schoneveld of het engagement van Ahaddaf. Schoneveld en Ahaddaf leken de beste papieren te hebben. Het is opmerkelijk dat de ontwikkeling van Ahaddaf mogelijk de doorslag gaf terwijl er nog zoveel aan de uitvoering schort. Want of grappen nou goed of slecht, zelfbedacht of gestolen zijn, je punt maken blijft een vak apart.

Lieke van den Brink