Recensie Patrick Nederkoorn


Nederkoorn verrast met kritisch betoog

Patrick Nederkoorn met de voorstelling
Code Rood

Gezien op: 06-11-2014 Theater De Lieve Vrouw, Amersfoort

De voorstelling ‘Code Rood’ van Patrick Nederkoorn is een enerverende rit; na afloop is het even bijkomen. Het is tegelijkertijd verfrissend en ongemakkelijk hoe hij zeer ongenuanceerd de mens in al zijn onvolmaaktheid portretteert. Daarbij geeft hij zoveel gas dat hij soms schaamteloos de bocht uitvliegt, maar zelfs dan is zijn ongeremdheid bewonderenswaardig. Enige verfijning is welkom, maar over het algemeen verrast Nederkoorn met een oprecht programma vol maatschappijkritiek.

Op het toneel staat een ontzettende klootzak die alle wijsheid in pacht denkt te hebben. Hij is echter zo’n keurige en consequente klootzak dat hij gek genoeg menselijker wordt naarmate hij zich achterlijker gedraagt. Dit mannetje haalt zijn neus op voor een gemeenschappelijke buurttuin, of buren in het algemeen, maar voelt wel plots de behoefte om iets voor een ander te betekenen. Hoewel hij er niet aan moet denken voor zijn eigen moeder te zorgen, wordt hij mantelzorger voor ALS-patiënte Sanne.

Natuurlijk blijkt al snel dat Nederkoorn het type mantelzorger is dat vooral zelf een goed gevoel wil overhouden aan zijn edelmoedigheid. Dus in plaats van te stofzuigen kijkt hij televisie met Sanne, hij strijkt beloningen op en ruimt een collega-mantelzorger die hij irritant vindt uit de weg. Hoewel menig zwoegend mantelzorger hier niet gelukkig van zal worden, zet Nederkoorn een treffend beeld neer van de vele wereldverbeteraars die zogenaamd onzelfzuchtig met name een bijdrage aan hun eigen gemoed leveren.

Nederkoorn neemt flinke risico’s door er met gestekt been in te vliegen. En dat is eigenlijk wel eens even lekker. Geen gerommel in de marge, maar stevige uitspraken en geen angst voor verschrikte blikken. Dat gaat natuurlijk wel eens mis, zoals bij onfunctionele grappen over MH17 of IS, maar verder kan het eigenlijk niet hard genoeg gaan. Ook schiet hij enigszins door in zijn verhaallijn als ‘Sanne’ op het podium verschijnt en terplekke overlijdt, maar hij weet overeind te blijven.

Het mantelzorgverhaal biedt Nederkoorn volop mogelijkheden om zijpaadjes in te slaan en te peuren in de schijnheiligheid waar we ons allemaal schuldig aan maken. Daar waar de nuance inhoudelijk op een overwegend prettige manier ontbreekt, kan de voorstelling qua energie en vorm wel enige dynamiek gebruiken. De constante stroom van eerlijkheid en lelijkheid zal zeker tere zieltjes wat murw slaan. Maar wie met zoveel lef en overtuiging op het podium staat verdient vooral een groot, onzelfzuchtig applaus.

Lieke van den Brink