Recensie Lankmoed


Lankmoed laat geen onvergetelijke indruk achter

Lankmoed met de voorstelling
Onvergetelijk

Gezien op: 03-12-2014 Theater De Lievekamp, Oss

Zoals de titel al doet vermoeden, werkt het Vlaamse duo Lankmoed in de voorstelling ‘Onvergetelijk’ toe naar de vraag wat je moet doen om onvergetelijk te zijn. Om de grootste, beste of slimste te zijn, als artiest, als vader, als zoon. De invulling die Peter van Ewijk en Jan Geubbelmans hieraan geven is er echter niet één die lang blijft hangen. De verhalen zijn algemeen van aard, de grappen dun gezaaid en het beloofde grootse slotlied is aardig maar kan het voorgaande niet meer rechttrekken.

De twee scheppen al vrij snel afstand tot het publiek door met een ietwat nonchalante houding hun tweede programma te duiden. Ze vergelijken een reeks voorstellingen met het verloop van de eerste drie dates, waarbij de tweede date over het algemeen maar wat nietszeggend is. Ze hebben een plan dat er toch nog iets speciaals van moet maken en leiden dit in met een checklist voor een geslaagde date. Bijster origineel is dit uitgangspunt niet en het duo zorgt dan ook niet voor verrassingen.

De mannen kibbelen, Geubbelmans vertelt dertien-in-een-dozijn-verhaaltjes over zijn kinderen en Van Ewijk kijkt daar natuurlijk op neer. Het is allemaal even voorzichtig; nergens schuurt het, er wordt slechts geaaid. Eén keer weet Van Ewijk het publiek recht in het hart te raken, als hij een lied zingt over zijn moeder die aan Alzheimer lijdt en vreest voor het moment dat zij vergeet dat hij van haar houdt. De breekbaarheid van zijn verhaal is wat zonderling in de verder vlakke voorstelling maar evengoed prachtig.

Het is duidelijk dat deze mannen elkaar door en door kennen en toch ontbreekt op het podium de harmonie die zo’n duo nodig heeft. De een-tweetjes verlopen vaak net niet soepel en het helpt niet dat de twee een relatief groot deel van het programma om en om alleen op het podium staan. De balans is ook wat zoek doordat Van Ewijk als podiumpersoonlijkheid kleurrijker is en meer overtuigt dan Geubbelmans. Met een duidelijkere rolverdeling zouden beiden mogelijk beter tot hun recht komen.

In een wat gênant interactiemoment met iemand uit het publiek zingt Van Ewijk: “ik ben een verzameling clichés” en dat is ook de indruk die deze voorstelling achterlaat. Met clichés is op zich niks mis, maar het lukt de mannen niet om er een draai aan te geven. De intenties zijn goed, maar ze hebben de pech dat alles net niet lekker op zijn plek valt. Om daadwerkelijk onvergetelijk te worden zal Lankmoed op die allesbepalende derde ‘date’ toch echt met een betere strategie moeten komen.

Lieke van den Brink