Recensie Herman in een bakje Geitenkwark


Vooral zo doorgaan!

Herman in een bakje Geitenkwark met de voorstelling
Verplicht Spelen

Gezien op: 18-01-2018 De Kleine Komedie Amsterdam

Wie op zoek is naar iets origineels in de Nederlandse kleinkunstwereld, zit qua naam in ieder geval al goed bij 'Herman in een bakje Geitenkwark'. Maar ook de inhoud is anders dan wat de gemiddelde cabaretliefhebber normaliter voorgeschoteld krijgt.

Onder regie van Kees Prins (die met Jiskefet de Nederlandse televisie zelf ook heeft verrijkt met absurde anders-dan-anders sketches) brengen de vier jongens van Herman in een bakje Geitenkwark, bestaande uit Benny van der Bijl, Polle Vrienten, Rein Mulder en Rob Veugelaers, een eigenzinnige mix van zang en absurditeiten.

Dat is op zich een zin volle loze termen. 'Eigenzinnig'. 'Absurditeiten'. Maar wat de mannen op het podium laten zien, is geenszins loos. Dat het behoorlijk muzikaal is wat de heren doen, is vanaf het eerste begin overduidelijk. Hoewel de zang gedurende de hele voorstelling a capella is, wordt er geen instrument gemist. Het klinkt allemaal van zichzelf al rijk en vol genoeg. Knap ook, hoe een vergeten kunst als beat-boxen weer nieuw leven ingeblazen krijgt, zonder meteen heel erg jaren'80 aan te doen.

Nou is dat laatste overigens ook niet moeilijk, omdat het viertal van Herman in een bakje Geitenkwark (als je die naam maar vaak genoeg gebruikt, wordt die zelfs 'normaal') oogt als vier net afgestudeerde jongens. En daar zit dan ook meteen het enige minpuntje van de voorstelling.

Dat ze meer dan voldoende talent hebben, staat buiten kijf. Maar de ervaring, daar schort het nog wat aan. Toegegeven: het is geestig gevonden, die manier om de eigen afgetrainde torso's eens even ongegeneerd op het podium te showen. En het maakt de tegenstelling met de niet-zo-afgetrainde-tegenspeler extra grappig. Maar de 'rode draad' van de voorstelling, vier mannen rond een kampvuur, maakt er nog geen geheel van. Het blijft een beetje steken in een eindopvoering van de kleinkunstacademie, waarin alles wat ze in hun opleiding hebben geleerd nu in één avondvullende voorstelling wordt getoond. Dat doet bij vlagen (nog) wat gekunsteld aan.

Dat gezegd hebbende, de voorstelling biedt wel iets nieuws in het cabaretlandschap. Vier eigenzinnige, maar zeer geestige en muzikaal onderlegde jongemannen, van wie is af te zien dat ze zélf in ieder geval helemaal niet 'verplicht spelen'. Nu nog wat meer ervaring opdoen. Of zoals Barry Stevens het vroeger zei: "vooral zo doorgaan!"

Marnix Langeveld