Recensie Emiel van der Logt


Een kat in een vreemd pakhuis

Emiel van der Logt met de voorstelling
Stop met Huilen

Gezien op: 06-02-2018 Stadsschouwburg Utrecht

Emiel van der Logt stond in 2014 in de finale van Cameretten en speelt nu zijn eerste avondvullende programma Stop met huilen. Destijds werd over hem geschreven dat hij niet veel verder komt dan stand-up comedy voor beginners; gekenmerkt door matige grappen in de huiselijke sfeer.

Zijn huidige voorstelling heeft hetzelfde ritme als van de finale, alleen duurt het nu drie keer zo lang. De onderwerpen beperken zich voornamelijk tot zijn gezinsleven. Een leven met een vrouw en alleen maar dochters. Van der Logt komt op, pakt zijn microfoon en begint te vertellen. Na 20 minuten vraagt hij aan de technicus of het zaallicht uit mag. Tot die tijd hangt er een wat ongemakkelijke sfeer, die verandert als het publiek in het donker veilig kan lachen. De man uit Roosendaal is een stand-up comedian die na zijn finale in 2014 in het theater is beland. Hij rijgt de verschillende onderwerpen aan elkaar en zoekt na afloop van elk stukje de lach van het publiek.

De sympathieke stand-upper heeft twee armen vol met tatoeages en zegt dankbaar te zijn dat iedereen is komen opdagen, ondanks het zien van de flyer. Hij verontschuldigt zich een paar keer als zijn verhaal iets te zwaar dreigt te worden. Juist in de wat heftigere stukken toont de Brabander zijn kwetsbaarheid, maar deze stukken duren te kort om ons echt te raken.

Omdat niet alle onderwerpen even boeiend zijn, is het prettig dat Van der Logt het publiek er een paar keer bij betrekt. Het zijn de ingecalculeerde improvisaties die, door de antwoorden van het publiek, voor een paar prettige lachsalvo's zorgen.

Van der Logt wil het vooral luchtig houden en alhoewel zijn grappen af en toe sterk zijn, zit er geen duidelijke spanningsboog in het verhaal. Hij wil de mensen laten lachen en dat lukt af en toe ook best aardig, maar na verloop van tijd kakt het wel een beetje in. Opvallend is bijvoorbeeld het moment dat hij verwijst naar een boek van Pim van Lommel Oneindig bewustzijn, daar interessante dingen over vertelt en vervolgens aangeeft dat het tijd is voor een poepgrap. Het lijkt soms of hij zijn best doet om geëngageerd over te komen, maar het zelf niet belangrijk genoeg vindt om er echt diep op in te gaan.

Het is de spagaat van de stand-up comedian. Aan de ene kant in een hoog tempo grappen op het publiek willen afvuren en aan de andere kant ook iets te vertellen willen hebben. Het lukt Van der Logt niet om deze twee elementen goed met elkaar te verbinden. 'Als je iets niet ziet, wil dat niet zeggen dat het er niet is', is een pakkende uitspraak uit zijn voorstelling. Misschien heeft het publiek ook iets niet gezien, wat er wel was, maar dan heeft Van der Logt het goed verborgen weten te houden.

Zijn debuutprogramma is wat dat betreft wisselvallig. We komen niet te weten waar hij echt voor staat. Als hij na de black-out zijn slotapplaus in ontvangst heeft genomen, weet hij met een niet geslaagde grap het publiek alsnog verdeeld achter te laten.

Leopold