Recensie Johan Goossens


Schaamteloos mooi

Johan Goossens met de voorstelling
Vlam

Gezien op: 23-02-2018 De Kleine Komedie Amsterdam

Je waant je bij binnenkomst in een soort loungebar, waarbij pianist Eelco Menkveld het publiek al spelend een warm welkom heet. De muziek werkt geruststellend en die sfeer is precies wat Goossens nodig heeft in zijn nieuwste avondvullende voorstelling Vlam. Waar hij in zijn vorige voorstellingen vooral vertelde over zijn ‘dagleven’, is nu zijn nachtleven aan de beurt. We zijn opgevoed met de gedachte dat je niet over seks praat, maar de 35-jarige oud-docent heeft juist dit onderwerp als centraal thema van zijn voorstelling genomen.

Vanwege de beladenheid van het onderwerp is de winnaar van het Groninger Cabaret Festival 2006 eerst afgereisd naar Brighton om daar in het Engels zijn meest intieme verhalen te delen onder de titel Darkroom Diaries. Vlam wordt aangekondigd als een avondvullend programma over seks, maar het is veel meer dan dat.

Goossens komt op in slechts een witte onderbroek en witte sokken en hij draagt een leren accessoire. “Wat bedekt is, is goor”, vertelt Goossens, om aan te geven dat schaamte een herinnering is, waarbij mensen de deksel liever op de pot houden. In deze door Jessica Borst geregisseerde voorstelling kiest de in Sprang-Capelle geboren cabaretier voor radicale openheid. Een openheid die je zelden ziet.

Goossens is opgevoed met de verwachting dat meisjes jongens leuk vinden en andersom, maar hij wist al vroeg dat hij op jongens viel. Donkere jongens. Hij vertelt over zijn coming-out en hoe zijn ouders daarop reageerden en zijn eerste bezoek aan een homobar. Na de introductie van de dating app Grinder zien we een kwetsbare man die openhartig vertelt over zijn seksleven. Als je visueel ingesteld bent dan is het even wennen om het beeld op je netvlies te krijgen van hoe het is om bijvoorbeeld seks te hebben in een schommel. Dat we alle details van de nacht meekrijgen is de belofte van Goossens aan het publiek om niks te onderdrukken.

Hij kon dit programma ook alleen maar maken door afscheid te nemen van zijn baan als docent. We zien Goossens echter dan echt. “De meest wezenlijke dingen leer je niet op school”, vertelt Goossens en daarmee houdt hij ons allemaal een spiegel voor. Ontroerend vertelt hij over de ontmoetingen met Marnix Kappers en de band met zijn vader. Het staat in schril contrast met de lichamelijke uitspattingen in darkrooms en homosauna’s.

Zijn programma is doorspekt met goede grappen en hij weet daarnaast ook nog een paar mooie klassieke kleinkunstliedjes neer te zetten met zijn pianist. Kijk een paar minuten naar de mimiek van Eelco Menkveld en je ziet ook bij hem waar het programma over gaat: oprechtheid. Je ziet Goossens tijdens de voorstelling ook de kant van de muzikant opkijken, waarbij het lijkt of hij zoekt naar bevestiging. Schaamte en bevestiging, het zijn de tragische overblijfselen van de zoektocht naar acceptatie.

Goossens heeft een gewaagd programma gemaakt en zichzelf volledig bloot gegeven. Zijn rol als docent hoeft hij niet meer te spelen en dat heeft hem zichtbaar bevrijd. Voor de mensen die stiekem toch nog een beetje voor die verhalen kwamen, leest hij als een soort van toegift nog een paar onderwijscolumns voor. Misschien wat overbodig, want Johan Goossens had zichzelf al helemaal gegeven.

Leopold