Recensie Amsterdams Kleinkunst Festival


Amsterdams Kleinkunst Festival met de voorstelling
Finale om de Sonneveldprijs


Gezien op: 09-04-2018 De Kleine Komedie Amsterdam

Naast Cameretten in Rotterdam en het Leids Cabaret Festival, is het Amsterdams Kleinkunst Festival (AKF) het derde befaamde concours dat aanstromend talent het podium biedt om door te breken tot de eredivisie van het Nederlandse cabaret. De winnaar van het AKF ontvangt sinds 1988 – het oprichtingsjaar – de Wim Sonneveldprijs.

In de finale van dit jaar toonden de kandidaten alle een andere definitie van cabaret aan te hangen. De jury sloot zich aan bij de begripsbepaling van Glodi Lugungu. De 25-jarige Brabantse-Congolees wist met zijn programma ‘Henk’ ook het publiek te overtuigen en werd daarmee de grote winnaar van de avond.

Ondemocratische Republiek Congo

Het is de toeschouwers die avond waarschijnlijk niet ontgaan – bewust dan wel onbewust – dat Glodi een achtergrond heeft als stand-upcomedian. Zijn spel is namelijk zeer natuurlijk en enorm dynamisch: je hangt aan zijn lippen en je gelooft werkelijk dat hij zijn verhaal voor de eerste keer vertelt. Die vaardigheid heeft hij vermoedelijk opgedaan bij de Comedy Train, waar hij sinds 2017 als aspirant-lid gebruik mag maken van het podium van Toomler in Amsterdam.

De voorstelling begint met het feit dat Glodi niet in Nederland maar in de Democratische Republiek Congo is geboren. Helaas is de naam van dat land nogal misleidend: Congo blijkt warempel al vrij lang geen democratische rechtstaat te zijn, waardoor hij en zijn familie zo’n twintig jaar geleden vluchtten en belandden in Dommelen, nabij Eindhoven.

Zo’n begin evolueert eenvoudig naar een almaar durende twistmonoloog, waarbij volkeren en het daaraan gekoppelde culturele erfgoed tegenover elkaar worden gezet. Maar niet bij Glodi, wat direct ook zijn kracht is: lichtzinnig over grote zaken terwijl hij wel de kern treft, diepgravend maar erg geestig over futiliteiten.

Dat komt onder meer goed tot uiting in zijn sketch over zijn tijd als callcentermedewerker, waar hij een Nederlandse naam moest aannemen, wat hij in eerste instantie niet goed begreep. Zijn baas legde hem uit dat klanten door zijn originele naam in de war raakte. Glodi: “Hallo met Glodi”, Klant: “Huh, hallo met Glodi, waar ben ik!?” Het werd Henk, waarna hij het daar vrij snel voor gezien hield: “Niemand koopt iets bij Henk uit Congo.”

Muzikale dichtbundel

Binnen het postmodernisme is eclecticisme – het combineren van kenmerken van verschillende stijlen en vormen tot één geheel – een essentieel begrip. Wellicht was finaliste Selma Visscher, in 2016 winnares van het Groninger Studenten Cabaret Festival, daar op de hoogte van toen ze haar programma ‘Wat valt er te winnen’ schreef.

Al zingend een dichtbundel voordragen over diepe gevoelens, rariteiten én egels met vliegwensen, bij wijze van spelen vanaf een kapotte roltrap, terwijl broerlief (Lars) het geheel begeleidt met accordeon en piano: niets is zo makkelijk als moeilijk doen. Bij nadere inspectie blijkt Visscher feitelijk een groot aanhanger te zijn van metaforen. De roltrap staat voor levensloop en het verlangen van de egel voor onvervulde ambities die durf en eindeloze volharding vereisen.

Selma is in haar programma nadrukkelijk poëtisch en toont te beschikken over een vlotte pen, wat met name ten tonele komt tijdens haar liederen. Dan zingt ze zeer zuiver en beweegt ze veelal gracieus over het podium, terwijl ze met haar mimiek meer zegt dan duizend woorden. De jury sprak niet voor niets van een “bijna technisch perfect optreden”. Visscher, voormalig studente aan het Conservatorium van Amsterdam, is met haar voorstelling in staat het publiek in vervoering te brengen, dat staat vast, maar bijzonder geestig was het niet.

Rundfunk 2.0

Een jong en beginnend kunstenaar heeft vaak voorbeelden die hem inspireren, die hij vervolgens nadoet, wat doorgaans mislukt, waarna hij plotsklaps zijn eigen stijl heeft gevormd. Zo ook Michel en Tim, die erg doen denken aan Yannick en Tom, de jongens van Rundfunk. Niet geheel verrassend is de regie van bij beide duo’s in handen van Peter de Witte, welbekend van de cabaretformatie Droog Brood.

De voorstelling ‘Wegens succes gestopt’ van Michel Doodeman en Tim Niehe bestaat uit uiteenlopende doch veelal populair culturele scènes en opent met een sketch waarin een overdreven positieve zelfgeschreven recensie wordt voorgelezen. Een leuk en grappig begin, misschien wel “een grandioos succes” zoals familielid Ivo (van Tim en in de zaal aanwezig) zou stellen. Helaas is het achterliggende idee door Hans Teeuwen – in omgekeerde vorm middels een hele negatieve recensie – vrij recent vertolkt in zijn voorstelling ‘Echte Rancune’.

Daarmee komen we direct tot het verbeterpunt van het programma: ondanks dat de mannen het publiek meermaals erg hard laten lachen, moeten zij het begrip vernieuwing niet veronachtzamen. Toch weten Michel en Tim meer dan eens de toeschouwers van behoorlijk originele input te voorzien. Zo is Frits (Michel) transvacuüm: hij was stofzuiger en is nu mens en vertelt daar openhartig over in een vraaggesprek met Tim. Een oude klassenfoto die wordt getoond geldt als het sluitende bewijs dat Frits vroeger écht een stofzuiger was: formidabel.

Al met al hebben heren zichtbaar het minste podiumervaring in vergelijking met de andere finalisten. Soms is het spel ietwat houtiger, af en toe behoeven de scènes wat meer diepgang en hier en daar zou een beetje extra structuur niet misstaan. Gelet op het nodige dat behoorlijk goed ging, zijn de oneffenheden eigenlijk wel geruststellend: een kwestie van vliegenuren maken, de potentie is namelijk aanwezig.




Mark Coelen




Deze pagina is onderdeel van de website www.cabaret.nl.
De cabaret-database van Nederland.
Een actueel overzicht van cabaret, kleinkunst en stand-up comedy.
 
Kijk op cabaretmatch.nl voor meer informatie over theater op maat, cabaret op maat of een muziekoptreden voor een congres, symposium of feest op maat.