Recensie Jörgen Raymann
Raymann is gewoon leuk in sfeervolle show

Jörgen Raymann met de voorstelling
Frede

Gezien op: 13-11-2010 Schouwburg Almere

Jörgen Raymann doet wat Jörgen Raymann doen moet. Niks meer en niks minder. Ook in zijn nieuwe programma ‘Frede’ laat hij zich van zijn typische Raymann kant zien. En dat is precies wat zijn fans willen. Dus gelijk heeft hij. Met een verhaallijn die aan de oppervlakte ligt en af en toe een sprong in het diepe kabbelt zijn show kalmpjes voort. Leuk. Misschien heeft Raymann wel meer in huis dan ‘gewoon leuk’, maar is het zo ook wel leuk genoeg.



Het mag gezegd worden dat het thema angst grondig is uitgewerkt. Het angstige bestaan van de cabaretier begon al bij zijn geboorte, bij het verlaten van zijn ‘persoonlijke waterbungalow.’ Hij was van meet af aan een bangerik, oftewel ‘fredeman’, en is nooit genezen. En nu zijn dochters hun vleugels uit gaan slaan, slaat de vrees der vrezen Raymann om het hart. Na een wat lang, min of meer maatschappelijk betoog volgt er zowaar een mooi en lief liedje.



Tante Es en zijn andere stereotypetjes; ze zijn er als gewoonlijk weer bij om de Surinaamse, Nederlandse en Antilliaanse culturen op de hak te nemen. In een fractie van een seconde transformeert Raymann tot één van zijn zeer beeldende en succesvolle alter ego’s. Vakkundig is het zeker, maar erg vernieuwend is het niet. Bovendien is het uitleggen van veel cultuurgebonden inside jokes vaak een beetje mosterd na de maaltijd.



De grootste grap is nog wel dat Raymann eigenlijk niet zo’n podiumpersoonlijkheid is. Hij staat wat onwennig op het podium, maar gelooft er zelf wel in en pakt zo het publiek alsnog in. Opvallend genoeg ontspant hij tijdens de momenten van zelfspot en enkele stukjes improvisatie. Alsof hij niets te verliezen heeft, is hij dan op z’n scherpst. Het is echter een raadsel waarom hij blijft strooien met geforceerd klinkende termen als ‘shit’ en ‘fuckers’.



Ook zijn driekoppige band is misschien wat overdreven voor de paar liedjes die de show opleuken. Swingend en kleurrijk is de muziek zeker, maar een zanger is Raymann niet. De stemming is hoe dan ook goed; de Surinamer weet hoe hij een warme sfeer moet creëren. ‘Frede’ is dan ook meer van hetzelfde; gezellig, herkenbaar en toegankelijk. En waarschijnlijk is deze formule nog lang niet versleten, dus Raymann heeft voorlopig niets te vrezen.

Lieke van den Brink