Recensie Kamagurka


Kamagurka on stage: de grens bereikt

Kamagurka met de voorstelling
# De grenzen van de ernst

Gezien op: 28-04-2019 De Kleine Komedie Amsterdam

De tekeningen - en eigenlijk ook al het andere werk - van Kamagurka (Luc Zeebroek) kenmerken zich door absurdisme. En vanaf het moment dat hij het podium op wandelt, neemt hij zijn publiek mee in zijn eigen absurde wereld: "mijn hoofd en mijn voeten zijn niet van dezelfde vader; ze lijken absoluut niet op elkaar".

Geboren aan de Vlaamse kust in 1956 ten tijde van de koude oorlog ("die oorlog was zó koud dat je de vijand eerst 30 minuten moest laten ontdooien voordat je hem kon neerschieten") met twee klompvoeten ("maar helaas zonder klompen") en zo arm dat het enige dat er te eten voorradig was zijn eigen eelt was. Afin, de toon is al snel gezet.

Gekleed in een strakke tanktop maakt de inmiddels bijna 63-jarige kunstenaar een ietwat korzelige indruk, hetgeen bijdraagt aan het absurdisme dat hij uitdraagt. Gecombineerd met zijn postuur en zijn houding komen de anekdotes die hij vertelt tot leven. Je ziet als toeschouwer in feite de stripverhalen voor je ogen uitgetekend worden. Soms wrang en schurend, soms vlijmscherp of vilein, maar altijd ronduit geestig.

Maar de voorstelling is zoveel méér dan alleen een uitbeelding van strips. Met zijn jeugd in Nieuwpoort als kapstok gaat Kamagurka op zoek naar de grenzen van de ernst. Hij leest voor uit 'eigen werk' van toen hij 8 en 12 jaar oud was, en neemt het publiek mee naar zijn middelbare schooltijd. Tijdens een schoolreisje naar Parijs ("twee aan twee, de chauffeur voorop, 8 dagen wandelend over de snelweg") besluit Kamagurka het geplande uitje naar het Louvre links te laten liggen om op zoek te gaan naar zijn persoonlijke kunst-helden bij satirisch magazine Hara Kiri, later voortgezet als Charlie Hebdo.

Langzaamaan worden de grappen scherper, platter (wie seksuele toespelingen schuwt is bij Kamagurka duidelijk aan het verkeerde adres) en harder, totdat hij zich even met een kleine blik en een terloopse (semi-valse) glimlach tot het publiek wendt en constateert: "Ja, dát is de lach waar ik naar op zoek was". Het is diezelfde lach waarnaar de redactie van Hara Kiri bij diens lezers ook steeds op zoek was, een lach die de redactie van Charlie Hebdo uiteindelijk fataal is geworden.

Hoe groot ben je als absurdist op een podium, wanneer je de lach waar je naar op zoek bent in één pennenstreek of zin weet te verstommen, om hem tegelijkertijd in de onderbuik weer terug te laten keren? Een hele grote. Dan heb je de grenzen van de ernst bereikt.

Marnix Langeveld