Recensie Cameretten
Eerste halve finale Cameretten biedt talent met potentie

Cameretten met de voorstelling
Eerste halve finale Cameretten 2012


Gezien op: 21-11-2012 Oude Luxor, Rotterdam

In een half gevuld Luxor vond de eerste halve finale van het Cameretten Festival plaats. Op papier lijkt het deelnemersveld een sterke lichting. De eerste avond loste die belofte zeker in. Een voor het publiek zeer vermakelijk avond met drie nieuwe cabaretiers die alle drie potentie hebben om door te groeien in dit vak.

Aan Steffen Brinkhaus de eer het spits af bijten. Meer dan een stoel op het podium heeft hij niet nodig. In zijn opening neemt hij wat druppels in uit een flesje “Rescue” die helpen bij emotioneel stressvolle situaties. Zijn verhalen heeft hij opgehangen aan een trein waarin een oudere vrouw tegenover hem komt zitten en tegen hem aan begint te praten. In korte tijd jaagt hij er vervolgens tal van korte onderwerpen doorheen die hij voorziet van een paar rake grappen zonder de onderwerpen echt uit te werken. De kern van zijn verhaal is de informatiestress. Waarom zit ons hoofd vol met nutteloze informatie? Pas als hij, om dat te illustreren, over reclames begint komt zijn voorstelling echt los en krijgt hij met een paar herkenbare grappen de zaal goed mee, maar erg origineel is dat dan weer niet. Het stuk over zijn technoseksualiteit en zijn ziekte infobesitas, heeft die originaliteit wel. Als hij zich uiteindelijk flink opwindt over mensen bij een supermarktkassa, brengt zijn flesje “Rescue” hem redding. Steffen heeft qua materiaal en spel nog veel te leren, maar met zijn 23 jaar en de nodige bravoure blijft hij goed overeind. Echt los van zijn tekst komt hij nog niet. Al met al wel iemand met potentie waar nog veel groeimogelijkheden in zitten.

Na Steffen komt Jelle Denturck. Na 1 seconde weet je het eigenlijk al. Hier staat een nieuw fenomeen. Met dank aan Steffen valt hij in een goed opgewarmde zaal die meteen met hem meegaat in zijn totale Vlaamse gekte. Jelle opent als een ultiem lulletje rozenwater met een feesthoedje op. Hij heeft helemaal niets nodig om de volle lach uit de zaal te trekken. Alleen al een stompzinnig, maar o zo goed getimed knie-buiginkje doet de zaal in hilariteit ontbranden. Zijn openingslied is tergend langzaam en duurt eigenlijk veel te lang, maar het is ook intens grappig. Hij zet zichzelf neer als de sukkel der sukkels wiens vriendin er ook nog vandoor is gegaan. De clou van dit nummer is slim bedacht, uiteindelijk weet hij de zaal op een zeer humoristische wijze mede verantwoordelijk te maken voor het succes van zijn optreden. Zijn jongenmensen-op-het-concertpodium-act als de Italiaanse pianist die als “legumist” de piano bespeelt met behulp van groente is meer dan hilarisch. Jelle vervolgt met een komisch liedje over zijn papa die een beetje raar doet. Het is simpel maar doeltreffend. Aan het eind van zijn voorstelling weet Jelle uiteindelijk de zaal ook nog muisstil te krijgen en te ontroeren. Jelle is absoluut een talent. Zijn Nederlandse collega’s moeten gek van hem worden. Je kan 10 ijzersterke grappen bedenken, maar Jelle komt gewoon weg met bijna helemaal niks!

Edo Berger mag de eerste festivalavond afsluiten. Edo straalt rust en ervaring uit op het podium. Met een aangenaam stemgeluid neemt hij de zaal gemakkelijk mee in zijn verhaal. Edo opent met een pinautomaat in de Amsterdamse wijk Bos en Lommer, waar een jongen voor hem de pinbon zomaar op straat gooit. Edo stelt de vraag: “moet ik hier iets van zeggen”. Zijn voorstelling gaat over de verhuftering, agressie en de rechts populistische cultfiguren die hier een commercieel slaatje uit proberen te slaan. Mensen die tegen de verloedering preken, maar ondertussen zelf die verloedering zijn en die ook alleen maar aanwakkeren. Tussendoor wijdt hij uit over de “verbanning” van de ontevreden Nederlanders naar een Grieks eiland en hoe ze het daar weer gezellig krijgen. En passant laat hij geen spaan heel van de Nederlandse kneuterigheid en scoort hij de gulle lach. Zijn verhaal over zijn dikke altijd op dieet zijnde kennis Karin is niet al te origineel, maar het publiek vreet het als geen ander. Het stuk over de overeenkomsten tussen Limburgers en moslims is erg vermakelijk. Edo heeft zijn voorstelling mooi opgebouwd. Via een Amsterdamse populist die met de slogan “Nederlands is under attack” een boek schrijft, De Wereld Draait Door haalt en workshops geeft, komt hij uiteindelijk terug bij de pinautomaat. Edo heeft veel in zijn mars. In de slotminuut komt hij uiteindelijk tot een krachtige en geëngageerde punt aan zijn voorstelling.

Steffen, Jelle en Edo maakten een sterke opening van het Cameretten 2012. Er volgen nog twee avonden en zaterdag is de finale. Er zijn nog kaarten voor de halve finales, dus cabaretliefhebbers kom kijken!



Tim van der Sluijs




Deze pagina is onderdeel van de website www.cabaret.nl.
De cabaret-database van Nederland.
Een actueel overzicht van cabaret, kleinkunst en stand-up comedy.
 
Kijk op cabaretmatch.nl voor meer informatie over theater op maat, cabaret op maat of een muziekoptreden voor een congres, symposium of feest op maat.