Recensie Cameretten
Cameretten 2014 beleeft moeizame start

Cameretten met de voorstelling
Eerste halve finale

Gezien op: 17-11-2014 Theater Zuidplein, Rotterdam

Cameretten 2014 beleeft een moeizaam jaar. Het festival is noodgedwongen uitgesmeerd over twee weken. De drie halve finales zijn dit jaar in Theater Zuidplein en niet in het vertrouwde Oude Luxor. Door het uitsmeren van de halve finale avonden is elke vorm van flow al bij voorbaat uit het festival. Dat is jammer, want dit meest prestigieuze cabaretfestival van Nederland verdient beter. De eerste halve finale avond is mede hierdoor niet best bezocht. In een halfvolle grote zaal mogen de eerste drie kandidaten zich aan publiek en jury presenteren.

Camie Bonger mag het spits afbijten. Haar programma gaat over zelfhulpboeken, haar gekte en haar relatie met haar buurman, die ook haar ex-vriend blijkt te zijn. Camie’s persoonlijkheid werkt aanstekelijk. Ze speelt haar programma met een overmaat aan energie en blijmoedigheid, maar dat kan de armoe van het materiaal niet verhullen. In een bijna graploos half uur ratelt ze door haar teksten en stuitert ze over het podium. Ze kruipt op schoot bij een bezoeker, ze trekt nog een man uit het publiek die even in de rol van haar buurman mag kruipen. Camie zoekt de gekte op. Haar programma is af en toe totaal onbegrijpelijk. Juist in die gekte zit de potentiële humor verborgen, maar deze avond slaat die vonk niet over op het publiek. Of slaat de intentie kapot op een overdaad aan lege stoelen?

Paul Schoolderman is de tweede kandidaat van deze avond. Paul is leraar in het basisonderwijs en dat heeft hij tot backbone van zijn programma gemaakt. Het leidt tot een reeks best aardige grappen. Paul is goed in grapwendingen en slaat regelmatig rechtsaf, waar je links verwacht. Alleen een beetje schiften in wat wel en niet goed grappen zijn, zou het programma goed doen. Met een ISIS-grap slaat hij pijnlijk de plank mis. Al snel blijkt in de voorstelling dat hij als leraar niet op de juiste plek zit. In zijn eigen woorden: “Een vierkant blokje past niet door een rondje”. Paul zoekt in zijn voorstelling regelmatig de inhoud op, maar de voorstelling ontbeert een duidelijke lijn, keuze en boodschap. Als meester had Paul hier de kans de les van zijn leven te geven. Het basisonderwijs levert stof genoeg om de maatschappij te fileren, maar het blijft bij aardige vondsten die aan elkaar zijn geplakt. Zijn podiumpresentatie helpt het materiaal ook niet echt vooruit. En als hij meerdere keren een antwoord op publieksinteractie schuldig blijft, sijpelt de overtuiging langzaam weg.

Joris van de Griendt mag de eerste halve finale afsluiten. Joris begint met een soort parodie op cabaret. En eigenlijk is de hele voorstelling dat. Al vraag ik me af of hij dat zelf zo bedoeld heeft. Het theatrale effect aan het begin met de piano is veel belovend, maar die verwachting wordt daarna niet ingelost. Joris voert ons mee in zijn gedachtenwereld en die is vrij bizar. Het is een half uur taalgrappen en spelletjes voor gevorderden. Het is een soort mindfuck, waarbij haast elk woord of uitgesproken intentie een andere betekenis blijkt te hebben. Letterlijk maakt hij figuurlijk en vice versa. Zonder enige vorm van lijn of samenhang stort hij al zijn ingevingen over het publiek uit. Af en toe kruipt hij achter de vleugel en bundelt wat losse ingevingen samen tot een liedje. Dat schrijven schrappen is, lijkt Joris nog niet te beseffen. Soms zijn zijn grappen briljant, maar veel vaker voorspelbaar en flauw. Na een tijdje heb je het trucje ook wel door en dan is het echt niet verrassend meer. Joris maakt geen cabaret, maar anti-cabaret. Als genre misschien wel zo verfrissend, maar zo uitgevoerd, houdt het niet langer dan een half uur.

De oogst van de 1ste halve finale van Cameretten is een beetje mager. Eerlijk gezegd dient zich nog geen overtuigende finalekandidaat aan. Maar nog twee dagen te gaan.

Tim van der Sluijs